مقایسه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار پرستاران بخش های کودکان و بزرگسالان در بیمارستانهای منتخب شهر اصفهان 1395

تاثیر عوامل روانی- اجتماعی محیط کار بر روی جنبه های فردی و سازمانی کارکنان به خوبی شناخته شده است و عدم توجه به این عوامل می تواند باعث بروز بیماری های جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیت های حرفه ای و کاهش بهره وری در پرستاران شود. هدف از این پژوهش بررسی عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و مقایسه آن ها در دو گروه پرستاران بخش های کودکان و بخش های بزرگسالان در بیمارستان های منتخب شهر اصفهان در سال 1395 بود. مطالعه حاضر از نوع توصیفی- مقایسه ای و جامعه آماری 210 نفر از پرستاران بخش های کودکان و بخش های بزرگسالان بیمارستان های منتخب شهر اصفهان بودند. در این مطالعه نمونه گیری به روش تصادفی چندمرحله ای انجام شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه اطلاعات فردی و نسخه کوتاه پرسشنامه روانی- اجتماعی کپنهاگ بود. یافته ها نشان داد میانگین نمره رضایت شغلی در پرستاران بخش های بزرگسالان به طور معناداری بیشتر از پرستاران بخش های کودکان بود (05/0 >P) اما میانگین نمره تعارض کار- خانواده در پرستاران بخش های کودکان به طور معناداری بیشتر بود (0/05 >P). بین میانگین نمره کل عوامل روانی- اجتماعی محیط کار و بعضی از مقیاس های آن در پرستاران بخش های بزرگسالان و پرستاران بخش های کودکان تفاوت معناداری وجود داشت (0/05 P<). بین سن، سابقه کار، جنسیت، تاهل و وضعیت استخدام با عوامل روانی- اجتماعی محیط کار تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05< P). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سلامت روانی- اجتماعی پرستاران بخش های کودکان در مقایسه با پرستاران بخش های بزرگسالان در سطح پایین تری قرار دارد. استقبال از ایده های کاری جدید، استفاده از کار تیمی، مشارکت دادن پرستاران در امور بیمارستان، فراهم بودن فرصت های آموزشی، وجود حمایت های مدیریتی و غیره بر میزان فراوانی و شدت ابعاد فرسودگی و نارضایتی شغلی پرستاران و به خصوص پرستاران کودکان تاثیرگذار هستند.