ارزیابی و تحلیل میزان زیست پذیری در بخش مرکزی مناطق کلان شهری (مطالعه موردی: منطقه 12 شهر تهران)

امروزه زیست پذیری در بیشتر کشورهای توسعه یافته به عنوان یک اصل راهنما در چارچوب گفتمان پایداری در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های شهری گسترش پیدا کرده است. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی و ازلحاظ هدف کاربردی می باشد. برای گردآوری اطلاعات از روش اسنادی- کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. جامعه آماری ساکنان منطقه 12 شهر تهران می باشند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 384 نمونه محاسبه شده و بر اساس تعداد جمعیت هر ناحیه سهمیه متناسب تخصیص داده شده است. نتایج نشان داد که واریانس تجمعی تبیین شده توسط عوامل اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و کالبدی 94. 472 می باشد که نشان می دهد عوامل مربوطه 94. 472 درصد زیست پذیری را بیان می کنند. همچنین شاخص زیست پذیری منطقه 12 شهر تهران با میانگین 2. 87 و آماره t 4. 75 در حد متوسط قرار داشته و با توجه به مطلوبیت عددی آزمون (3) می توان گفت آماره t تمامی ابعاد زیست پذیری منطقه 12 شهر تهران قابل قبول می باشد. از طرف دیگر می توان گفت که ابعاد زیست پذیری در منطقه 12 شهر تهران متفاوت است و بین نواحی منطقه 12 ازنظر شاخص های زیست پذیری تفاوت معناداری دیده می شود. درنهایت نتایج حاصل از تحلیل رگرسیونی نشان داد که 79. 2 درصد از تغییرات زیست پذیری وابسته به 4 متغیر ذکرشده در این تحقیق بود و با توجه به معنی دار بودن مقدار آزمون F (19. 846) در سطح 99 درصد می توان گفت که در مدل رگرسیونی تحقیق، مجموعه متغیرهای اقتصادی، اجتماعی و کالبدی قادرند تغییرات زیست پذیری را به خوبی تعیین کنند.