نقش دولت در فقر زادیی نواحی روستایی-شهری پس از انقلاب

در آستانه هزاره سوم، فقر و توزیع ناعادلانه درآمد و ثروت به عنوان یکی از مهم ترین معضلات بشر، بسیاری از دولت های ملی و نهادهای بین المللی را با این چالش روبه¬رو کرده است. هرچند سران بسیاری از نهادهای بین المللی از جمله سازمان ملل متحد، طی دهه های گذشته، نگرانی و دغدغه های خود را نسبت به فقر و تبعات ناشی از آن را در همه ابعاد اجتماعی ، اقتصادی، کالبدی و محیط زیست بیان کرده اند، اما متاسفانه در کشورهای در حال توسعه از سوی دولت ها به این پدیده توجهی که بتواند به سوی برنامه¬ریزی های تاثیر¬گذار در راستای فقرزدایی و تعادل منطقه ایی گرایش پیدا کند نشان داده نشده است. و این پدیده در این کشورها ، نه تنها کاهش نیافته بلکه در حال رشد بوده و چالشی پیش روی تعادلات منطقه-ایی بین سکونتگاه های شهری و روستایی ایجاد کرده است. پس از پیروزی انقلاب، در قانون اساسی در اصل 43 به صراحت به مسئله فقر و ریشه کنی آن توجه گسترده ای شده است. ولی متاسفانه آنگونه که باید به چرایی و چگونگی علل و عوامل پدید آوردنده و تشدید کننده فقر در مناطق روستایی-شهری توجه خاص نشده و اهداف برنامه ها و سیاست های دولت بیشتر معطوف به اقتصاد تزریقی به نواحی شهری و روستایی بوده است تا اینکه بخواهد به ریشه نابرابری های مکانی- فضایی و عدم تعادلات منطقه ای بپردازد. بنابراین در این پژوهش با رویکردی تحلیلی–توصیفی از وضعیت سیاست های دولت در برنامه های توسعه بعد از انقلاب و جایگاه توسعه روستایی در این برنامه ها در جهت فقر زدایی نواحی روستایی –شهری پرداخته می¬شود. نتایج این پژوهش حاکی از آنست که سیاست های دولت در برنامه های توسعه و توجه به مساله فقرزدایی نواحی روستایی-شهری ایران، نتوانسته به صورت منسجم نابرابری های فضایی را کاهش دهد و فقط با تمهیداتی درصدد کاهش نرخ فقر نسبی بوده است و بیشتر به صورت تزریق مالی صورت گرفته شده است.