پیش بینی گرایش به خودکشی در دانش آموزان بر اساس الگوها و مرزهای ارتباطی خانواده

نوجوانی با تغییرات سریع، نظیر تغییر در ساخت و روابط خانوادگی، ترک خانواده، افزایش مشکلات اجتماعی و تحصیلی همراه است و به همین دلیل، خودکشی در این سن نسبت به سنین دیگر از بالاترین شیوع برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی گرایش به خودکشی بر اساس الگوها و مرزهای ارتباطی در دانش آموزان بود. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان مدارس دوره دوم متوسطه شهر اردبیل مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 96-1395 بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 432 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که پرسشنامه ی 400 دانش آموز قابل تحلیل بود. برای جمع آوری داده ها از فرم کوتاه مقیاس الگوهای ارتباطی خانواده، پرسشنامه تجدیدنظر شده خودکشی، و مقیاس مرزهای ارتباطی خانواده استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS-23 تحلیل شدند. بین الگو های ارتباطی خانواده با میانگین (انحراف معیار) 1/37 (9/5) و از مرزهای ارتباطی، مرز بهنجار با میانگین (انحراف معیار) 1/11 (8/2) ، به ترتیب با (31/0-=r) و (23/0-=r) با گرایش به خودکشی با میانگین (انحراف معیار) 7/7 (8/4) همبستگی منفی معنی داری نشان داد (01/0>P). همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون آشکار کرد که 44 درصد از کل واریانس گرایش به خودکشی در دانش آموزان بر اساس الگوهای ارتباطی و مرزهای ارتباطی قابل پیش بینی است (01/0>P). به نظر می رسد الگوها و مرزهای ارتباطی خانواده تا حدود متوسطی قادر به پیش بینی و تبیین گرایش به خودکشی می باشند و می توانند آن را پیش بینی کنند.