اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا

ناشنوایی اختلالی است که با پیامدهای منفی فردی و بین فردی بسیاری همراه است. بنابراین باید با شناسایی و به کارگیری برنامه ها و راهبردهای موثر در راستای کاهش مشکلات این گروه [E1] از افراد گامی برداشته شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا است. این بررسی از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ناشنوای دوره ابتدایی شهرستان ساری در سال تحصیلی 96-1395 بوده است که بنابر آمار، این تعداد برابر40 دانش آموز بود. در این مطالعه کل جامعه انتخابی در تحقیق شرکت داده شدند و از این گروه نمونه 40 نفری، به طور تصادفی 20 نفر در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه کنترل گمارده شدند. اعضای گروه آزمایش در طول12 جلسه هفتگی مورد بازی درمانی قرار گرفتند. از مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی [1] (تراسکات، 1989) آزمون مهارتهای ارتباطی [E2] (کویین دام، 2004) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. نتایج امار توصیفی و نمرات هر یک از مهارتهای ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان ناشنوای شرکت کننده در این مطالعه گویای بهبود وضعیت شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت کنندگان گروه کنترل بود (05/0P<=). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که که بازی درمانی موجب بهبود معنادار [E3] میانگین نمرات مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردیده است (05/0P<=). بر پایه یافته های این پژوهش، بازی درمانی روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا است. بنابراین در زمینه کار با کودکان ناشنوا و کم شنوا، متخصصان و کارشناسان حوزه سلامت میتوانند با توجه به مشکل جسمی این گروه [E4] از افراد و محدودیت های آنها، از بازی درمانی به عنوان روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا استفاده کنند.