ریخت شناسی سنگریزه شنوایی ساژیتا در هامورماهیان جنس Epinephelus Bloch 1793 در خلیج فارس و دریای عمان

در این پژوهش، ریخت شناسی سنگریزه شنوایی ساژیتا مربوط به 5 گونه از جنس Epinephelus Bloch, 1793 شامل؛ هامور منقوط قرمزEpinephelus areolatus (Forsskal, 1775) ، هامور خال نارنجی E. bleekeri (Vaillant, 1877) ، هامور معمولی E. coioides (Hamilton, 1822) ، هامور پنج نواری E. dicanthus (Valeniciennes, 1828) و هامور لکه زیتونی منقوط E. stoliczkae (Day, 1875) ، در آب های خلیج فارس و دریای عمان مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده از مقایسه توصیفی و نیز محاسبه سه شاخص ریختی (شاخص E (نسبت حداکثر عرض اتولیت به حداکثر طول اتولیت) ، شاخص R (نسبت طول روستروم به حداکثر طول اتولیت) و شاخص S (نسبت مساحت شیار سولکوس به مساحت اتولیت) )، گونه های مورد بررسی خانواده هامور با وجود شباهت های کلی در شکل سنگریزه شنوایی ساژیتا، در برخی ویژگی های ریختی متفاوت هستند. این تفاوت ها بیشتر محدود به روستروم، آنتی روستروم، ناحیه Excisura، و دندانه های حاشیه های شکمی، پشتی است. شکل شیار سولکوس در اغلب گونه های مورد مطالعه، مشابه و دارای یک ناحیه اوستیوم قیفی شکل (Tubular ostium) در ناحیه جلویی و یک ناحیه کوادا بصورت بسته و مورب (strongly curved) در ناحیه عقبی است. با این حال گونه Epinephelus stoliczkae با داشتن اگزیسورا با شیار مشخص با سایر گونه متفاوت است. بطور کلی می توان نتیجه گیری نمود که همانند اغلب ماهیان استخوانی، از گوناگونی در ساختارهای روستروم و آنتی روستروم احتمالا می توان برای جدایی و تمایز گونه های هامورماهیان استفاده نمود.