تاثیر تلقیح ریزوباکتر روی بهبود ویژگی های رویشی نهال سرو شیراز تحت تنش کم آبی

سرو شیراز (Cupressus sempervirens L. var. fastigiata) گونه ای همیشه سبز و بومی کشور است که به دلیل ارزش های متنوع به ویژه استفاده در پارک ها و فضای سبز شهری، مورد توجه فراوان اغلب مناطق اقلیمی کشور از جمله استان های زاگرس می باشد. نظر به ضعیف بودن خاک و محدودیت منابع آب، مشکل تولید نهال آن در برخی از این مناطق مشهود است. این تحقیق برای نخستین بار با تلقیح ریزوباکتر Pseudomonus fluorescens به بستر خاک، مقاومت و تغییرات صفات رویشی نهال آن به تنش کم آبی را دنبال می کند. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو تیمار ریزوباکتر (تلقیح و عدم تلقیح) و سطوح مختلف آبیاری (3، 6، 9 و 12 روزه) در سه تکرار چهارتایی طراحی شد. پس از 150 روز ویژگی های رویشی نهال ها اندازه گیری شد. با افزایش دوره آبیاری (تنش کم آبی) ، زنده مانی، رویش طولی، زی توده اندام هوایی و زی توده کل به صورت معنی داری کاهش یافتند. به طوری که که تمام نهال ها در سطح آبیاری 12 روزه از بین رفتند و زنده مانی نهال در دوره آبیاری 9 روزه به 83/49 درصد کاهش پیدا کرد. قطر یقه، طول ریشه، حجم ریشه و نسبت زی توده ریشه به اندام هوایی با افزایش دوره آبیاری تغییری نکرد. این در حالی است که در نهال های تلقیح یافته با ریزوباکتر، درصد زنده مانی، رویش ارتفاعی، زی توده اندام هوایی، زی توده ریشه، زی توده کل و شاخص کیفیت نهال نسبت به نهال های تلقیح نشده بیشتر بود. نهال های سرو تلقیح شده با ریزوباکتر سودوموناس قادر به تحمل تنش های کمبود آب و افزایش عملکرد رویشی در شرایط خشکی هستند، اما در شرایط بهینه، تلقیح باکتری تاثیر مثبتی بر درصد زنده مانی نهال ندارد.