اثر مانسون بر شاخص های فیزیولوژیکی استرس در دوکفه ای خلیج چابهار (دریای عمان) Azumapecten ruschenbergerii (Tryon, 1869) در شرایط آزمایشگاهی

به منظور ارزیابی اثر تغییرات محیطی بر جانوران، غالبا استفاده از جانوران بی مهره کفزی توصیه می شوند. زیرا قادر به گریز از عوامل مخرب محیطی نیستند. به علاوه، توانایی در ایجاد پاسخ فیزیولوژیکی به منظور سازش با تغییرات محیطی، حفظ توان تولیدمثلی و بقای جاندار را تامین می کند. از این رو، توانایی سازش جاندار می تواند به عنوان شاخص استرس تلقی و بر اساس ظرفیت تطبیق فیزیولوژیکی آن تعیین شود. شاخص هایی که در این مقوله برای Azumapecten ruschenbergerii، در خلیج چابهار و در دو زمان قبل و بعد از مانسون مورد بررسی قرار گرفتند شامل نسبت اکسیژن مصرفی به نیتروژن دفعی و شاخص وضعیت بدن بودند. از شاخص اول به طور گسترده برای مطالعه متابولیسم جانور استفاده می شود. شاخص دوم عبارت است از سهم اشغال شده حجم داخلی پوسته توسط بدن. بر این اساس، شاخص های استرس تعیین و از نظر آماری بررسی شدند. میانگین هر دو شاخص در دوره قبل از مانسون نسبت به بعد از مانسون با تغییر معنی دار همراه بود (افزایش شاخص اول و کاهش شاخص دوم؛ 05/0>P). وضعیت هر دو شاخص حاکی از کاهش استرس محیط در دوره بعد از مانسون برای دوکفه ای مذکور در ایستگاه های نمونه برداری بود.