مطالعه آسیب شناسی بافتی و تجمع زیستی فلزات سنگین سرب و کروم در آبشش و کبد ماهی شوریده (Otolithes ruber) در دریای عمان

هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان تجمع فلزات سنگین سرب و کروم در بافت کبد و آبشش ماهی شوریده (Otolithes ruber) و استفاده از آسیب شناسی بافتی آبشش و کبد برای ارزیابی اثرات آلاینده های دریای عمان بر این گونه است. از این رو، ماهی شوریده از چهار ایستگاه آب شیرین کن کنارک، بریس، پسابندر و گواتر جمع آوری شد (میانگین وزن 93/1±5/382 گرم). نمونه های کبد و آبشش توسط روش های مرسوم بافت شناسی مورد مطالعه قرار گرفتند. سنجش میزان فلزات سرب و کروم در بافت کبد و آبشش ماهی شوریده توسط دستگاه جذب اتمی انجام شد. بیشترین تغییرات مشاهده شده در بافت کبد تخریب بافتی، واکوئوله شدن هپاتوسیت، اتساع فضای دیسک، رکود صفرا، پرخونی و خونریزی، افزایش تجمعات ملانوماکروفاژی، تجمع چربی، پیکنوز و نکروز بود. در آبشش نیز لیفتینگ اپیتلیوم، چماقی شدن، هیپرپلازی و هیپرتروفی سلول های کلراید، ترشح موکوس، کوتاه شدن تیغه‎ها و نکروز به ثبت رسید. نتایج نشان داد که ایستگاه پسابندر بیشترین شدت آسیب های بافتی و بیشترین میزان تجمع زیستی فلزات در بافت های کبد و آبشش را داشت. آسیب شناسی بافتی در ماهی شوریده می تواند به عنوان یک شاخص زیستی مناسب جهت نشان دادن اثرات منفی آلودگی در منطقه مورد مطالعه در نظر گرفته شود.