آسیب شناسی جهانی شدن و جهانی سازی با مدل جهانی گرایی مهدویت

جهانی گرایی»، پدیده ای جدی، جاری و فراگستر در عرصه کنونی و دهه های فراروی است. در رهیافت های اسلامی قرآنی، روایی و علمی سیاسی، سه گونه جهان گرایی وجود دارد: یکی جهان گرایی راستین و کامل هم مادی و هم معنوی و اعم از توسعه اقتصادی، تعادل سیاسی و اجتماعی و تعالی فرهنگی و انسانی؛ دیگری جهانی گرایی ناقص و نارسا و صرفا اقتصادی و تک ساحتی، و سوم جهانی گرایی کاذب و سلطه جویانه و تنازعی. برخی شباهت های هر چند ظاهری، میان جهان گرایی مهدوی و جهانی گرایی جاری، سبب برخی مباحث مقایسه ای و تطبیقی در این زمینه ها شده است.
با جهانی گرایی مهدوی و نگرش و گرایش آن به قدر امکان فهم، توان و به تناسب مقتضیات حاضر و فراروی، در جهان معاصر می توان از فرصت های جهانی و جهان گرایی، در حد ممکن بهره برد و تهدیدهای آن ها را کاهش داد. ارتقای کارآمدی علمی و عملی جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان و فرهیختگان جهان به ویژه ارتباطات، تبادلات و سازماندهی متناسب آنان، با آگاهی هرچه بیش تر بر گزینه جهانی گرایی مهدوی و نقادی بهینه جهانی گرایی های غیر مهدوی میسر بوده، در ارتقا و استقرار جهانی گرایی مهدوی و حقیقی کارساز خواهد شد.