زعفران گیاهی اقتصادی در دیمزارهای دماوند

افزایش جمعیت، توسعه صنعت، پایین بودن کارایی مصرف آب و کاهش نزولات جوی سبب برداشت بی رویه از آب های زیرزمینی گردیده است. برنامه ریزی برای تغییر الگوی مصرف آب در همه ابعاد خانگی، صنعت و کشاورزی اهمیت روزافزون پیدا نموده است. از راه های کاربردی مقابله در بخش کشاورزی، استفاده از گیاهان متحمل به خشکی، گیاهانی با نیاز آبی کم و با کارایی بالای مصرف آب می باشد. همچنین برای افزایش ذخیره نزولات جوی و جلوگیری از خروج نزولات از حوضه آبریز خود بصورت روان آب می توان از گیاهان چندساله استفاده نمود که از تخریب اراضی، فرسایش آبی، بادی و سیلاب نیز جلوگیری خواهد کرد. زعفران (Crocus sativus L.) با نیاز آبی بسیار کم، دوره خواب در زمان گرما (از اواخر بهار تا اوایل پاییز) و سازگاری با شرایط اقلیمی منطقه، گیاهی مناسب برای کشت در منطقه دماوند می باشد. در بررسی ها مشخص شد از کشت حدود 7/2 تن بنه در هکتار حدود 600 گرم کلاله خشک در سال اول و 870 گرم در سال دوم بدست می آید. بیشترین محصول زعفران از سال سوم به بعد حاصل می شود. با توجه به کمبود منابع آبی، دیم کاری و کاشت گیاهان با نیاز آبی کم می تواند به عنوان راهکاری مناسب جهت حفظ اراضی کشاورزی، جلوگیری از فرسایش خاک و کاهش مهاجرت زارعین به کار رود.