اثر عفونت رئوویروس انکولیتیک بر میزان ترشح نیتریک اکساید و القاء آپوپتوز در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی

به کارگیری ویروس های انکولیتیک، از شیوه های جدید درمان سرطان است. اثربخشی ضدتوموری آنها به دلیل انتقال غیراختصاصی به محل تومور، ضعیف است. برای غلبه بر این مشکل از سلول های بنیادی برای انتقال و لانه گزینی ویروس در محل تومور استفاده می شود. هدف کلی مطالعه، استفاده از سلول های بنیادی به عنوان حامل و بررسی اثر عفونت رئوویروس روی این سلول ها، القا، آپوپتوز، ترشح نیتریک اکساید، رابطه بین آپوپتوز القایی و ترشح نیتریک اکساید به منظور به کارگیری آنها در آینده برای کشتن انتخابی سلول های توموری است. مواد و روش کار: سلول های بنیادی مزانشیمی به عنوان حامل از بافت چربی جداسازی، کشت و تایید شدند. سپس توانایی ویروس در آلوده کردن سلول های بنیادی و اثر عفونت رئوویروس بر ترشح نیتریک اکساید و القای آپوپتوز در این سلول ها بررسی شد. نتایج نشان داد رئوویروس ها قابلیت تکثیر در سلول های بنیادی را دارند و موجب تولید زیاد نیتریک اکساید در 72 ساعت بعد از عفونت با MOI های مختلف نسبت به سلول های شاهد می شوند. همچنین سبب افزایش آپوپتوز در 48 ساعت پس از عفونت در سلول های بنیادی نسبت به سلول های شاهد می شوند. طبق نتایج حاصل، 48 ساعت پس از آلودگی با رئوویروس، بیشترین میزان ترشح نیتریک اکساید القایی در سلول های بنیادی مزانشیمی آلوده مشاهده شد؛ بنابراین، مقادیر زیاد نیتریک اکساید و تکثیر رئوویروس منجر به القای آپوپتوز بیشینه در 48 ساعت بعد از آلودگی در این سلول ها می شود. با تنظیم زمان تکثیر در سلول های بنیادی، می توان ویروس ها را در زمان مناسب به محل تومور هدایت کرد و باعث مرگ سلول های سرطانی شد.