تجزیه ارتباط برای مقاومت به بیماری پوسیدگی اسکلروتینیایی یقه ساقه در آفتابگردان روغنی (Helianthus annuus L.) با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره تحت شرایط مزرعه ای

اهداف: آفتابگردان (Helianthus annuus L.) عمدتا برای استحصال روغن خوراکی کشت می شود و قارچ اسکلروتینیا اسکلروتیوروم (Sclerotinia sclerotiorum) یک عامل بیماری زا در مزارع آفتابگردان است. هدف پژوهش حاضر شناسایی نشانگرهای مولکولی (SSR) مرتبط با مناطق ژنومی دخیل در مقاومت به بیماری پوسیدگی اسکلروتینیایی یقه ساقه در آفتابگردان روغنی با استفاده از تجزیه همراهی بود. در پژوهش تجربی حاضر 100 لاین خالص آفتابگردان روغنی کشت داده شدند. درصد پیشرفت آلودگی قارچی بعد از 4، 8 و 12 روز، وزن 100 دانه گیاه آلوده نشده و آلوده شده، عملکرد گیاه آلوده نشده و آلوده شده، افت وزن 100 دانه و افت عملکرد ارزیابی شدند. پروفایل مولکولی ژرم پلاسم مورد مطالعه با 30جفت آغازگر ریزماهواره تهیه شد. تجزیه ساختار ژنتیکی جمعیت با روش بیزین صورت گرفت. بیشترین ضریب تغییرات به ترتیب مربوط به افت عملکرد (86/41%) و افت وزن (78/48%) و کمترین آن به ترتیب مربوط به درصد پیشرفت آلودگی بعد از 8 و 12 روز (26/47 و 20/44%) بود. براساس مدل خطی مخلوط (MLM) 6 نشانگر ریزماهواره مرتبط با صفات در سطح احتمال 0/01≤p شناسایی شدند. بیشترین تعداد نشانگر مرتبط با صفت درصد پیشرفت آلودگی بعد از 8 روز بود. نشانگرهای P733، P807 و P1256 همزمان با سه صفت مرتبط بودند. چهار لاین RHA274، H100A-83HR4، B45-03 و لاین ایرانی با کد 28 با منشا ژنتیکی متفاوت و سطوح بالای مقاومت شناسایی شدند. براساس مدل خطی عمومی (GLM) و مخلوط به ترتیب 24 و 15 نشانگر SSR با صفات مورد نظر ارتباط دارند. نشانگرهای P733، P807 و P1256 همزمان با سه صفت مرتبط هستند.