رویکردهای نوین در ایمونوتراپی سرطان: مقاله مروری

ایمونوتراپی سرطان به هرگونه مداخله گفته می شود که سیستم ایمنی را وادار به حذف بدخیمی می کند. در ایمونوتراپی موفق پاسخ ضدسرطانی تولید می شود که این پاسخ سیستمیک، اختصاصی و قابل تحمل است و به محدودیت های اولیه در درمان های سنتی غلبه می کند. در مقاله مروری حاضر، روش های موثر بر سیستم ایمنی در درمان سرطان از جمله سرکوب سیستم ایمنی در ریز محیط تومور، واکسن های سرطانی و سلول های T تطبیقی درمانگر آورده شده است. درمان های دیگر ترکیبی و مولکولی افزون بر بررسی موفق ترین رویکردهای ایمونوتراپی سرطان، با کمک نانومواد حاصل شده است. نانومواد به عنوان تعدیل کننده کارآمد و متنوع واکسیناسیون در درمان سرطان گسترش یافته است. به تازگی، گسترش واکسن های سرطانی بر روی واکسن های زیرگروه بوده است که شامل آنتی ژن های خالص شده توموری یا اپی توپ های آنتی ژنیک هستند. با این حال، واکسن های زیرواحد حلال کمابیش پاسخ های لنفوسیت T سیتوتوکسیک ضعیفی القا می کنند که استفاده از آن ها را در سرطان محدود می کند. برای غلبه بر این مشکل، کلوییدهایی در مقیاس نانو می توانند استفاده شوند تا ارایه آنتی ژن توسط عملکرد فاگوسیتی کارآمدتر شود. نانومواد با چندین عملکرد افزایشی جهت سرکوب همزمان و ایمنی زایی در ریزمحیط تومور تاثیرات هم افزایی چشمگیری را در مقابله با تومورزایی در مدل های پری کلینیکال نشان داده اند. در این راستا، آن ها چشم انداز خوبی را به دلیل کسب نتایج موفق با چیره شدن بر محدودیت های روش های درمانی حاضر نشان داده اند. در این مقاله مروری سعی شده است چشم انداز جدیدی را برای روش های درمانی ایجاد کند و امید است درمان بیماران با بیشترین تاثیر و کمترین اثرات جانبی در آینده نزدیک صورت گیرد.