اثر انقباضات ایزومتریک عضلات اندام فوقانی و تحتانی بر ضخامت سونوگرافیک عضله عرضی شکم

عضله عرضی شکم یکی از مهمترین عضلات ثبات دهنده تنه می باشد. تقویت عضلات ثبات دهنده تنه در ورزش حرفه ای، پزشکی ورزشی و توانبخشی بیماران کمردردی امری بسیار مهم است، از این رو شناسایی تمریناتی که به بهترین وجه سبب بهبود قدرت و استقامت این عضلات گردد چالشی مهم در درمان بیماران کمردردی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر انقباضات ایزومتریک عضلات اندام فوقانی و تحتانی بر روی ضخامت اولتراسونیک عضله عرضی شکم بود. این مطالعه یک مطالعه پیش آزمون- پس آزمون می باشد که بر روی 30 داوطلب مرد سالم با میانگین سنی 23 سال در بیمارستان فوق تخصصی نور افشار تهران در فاصله زمانی شهریور تا آبان 1396 انجام شد. ضخامت اولتراسونیک عضله عرضی شکم حین استراحت و بیشینه ی انقباض ایزومتریک در حرکات فلکشن، اکستنشن و ابداکشن اندام فوقانی و اندام تحتانی ثبت گردید. ضخامت عضله عرضی شکم حین انقباض ایزومتریک عضلات اندام فوقانی و اندام تحتانی در مقایسه با ضخامت زمان استراحت به طور معناداری افزایش داشت (0/001P<). نوع حرکت اندام تحتانی بر ضخامت عضله عرضی شکم سمت غالب تاثیر معناداری داشت (0/05P<) به طوری که بیشترین تغییر ضخامت عضله عرضی شکم حین انقباض ایزومتریک اکستنشن در اندام تحتانی سمت غالب وجود داشت (0/05P<). تفاوت معنادار آماری میان ضخامت عضله عرضی شکم در انقباضات ایزومتریک عضلات اندام فوقانی در مقایسه با اندام تحتانی سمت مغلوب وجود داشت (0/001P<). انقباضات ایزومتریک عضلات اندام فوقانی و اندام تحتانی به خصوص در حرکت اکستنشن اندام تحتانی می تواند سبب افزایش ضخامت عضله عرضی شکم در سونوگرافی گردد.