نشانه شناسی در شعر فلسطین با تکیه بر نظریه پیرس؛ مطالعه مورد پژوهانه ی اشعار هارون هاشم رشید و معین بسیسو

نشانه شناسی به معنای امروزی، عمدتا تحت تاثیر نظریات پیرس، به رشته ای مستقل تبدیل شده است و به مثابه ی وجهی بین رشته ای در تحلیل متون مورد استفاده قرار می گیرد. تحلیل نشانه شناسانه ی آثار ادبی و به ویژه ادبیات فلسطین می تواند زمینه ساز خوانشی تازه از این متون و هویت بخش گفتمان پایداری و مناسبات بیرونی و درونی آن باشد. در این جستار با استمداد از رهیافت های مختلف نشانه شناسی، لایه های فکری و نشانه هایی همچون: بینامتنیت، زمان، مکان، شخصیت، روایت، مولف، شگردهای کشف معانی اضافی به همراه رمزگانهای موجود بعنوان مطالعه مورد پژوهانه در سروده های هارون هاشم رشید و معین بسیسو، مورد ارزیابی قرار می گیرد تا آفاق تازه‏ای را در راستای تصویر هویت بخش فلسطینی در برابر مخاطب سروده‏های آنان پدیدار سازد. بر اساس این رویکرد، رمزگانهای مربوط به خالق اثر، زیباشناسی کلام، روابط بینامتنی، زمان و مکان و فرم این سروده ها نمایان می شود و در شعر آن دو، شماری از نقش ها و نشانه ها روایت می شوند که ارتباطی استوار با یکدیگر دارند و دنیای پرتلاطم یک زندگی را بازسازی می کنند و میان نشانه های دلپذیر و ناخوشایند در نوسان است. سروده های این سرایندگان در برخی نمونه ها افزون بر سازه ها و عناصر درون متنی بر عناصر فرامتن و سوانح زندگی مولف تکیه دارد که از پربسامدترین نشانه های متنی شعر آنها می توان به نشانه زمان، شخصیت و مکان اشاره کرد.