پرستش، تعلیم و تربیت و «فلسفه و کودک»

نیاز به پرستش و نیایش یکی از نیازهای اساسی است که در عمق روان بشر وجود دارد. انسان به اقتضای فطرت و سرشت خویش به خدا و پرستش او گرایش دارد. این گرایش پدیده یی خارج از وجود انسان نیست، بلکه در عمق جان و ضمیر او ریشه دارد و اگر جز این بود، اساسا مفهوم خداپرستی تحقق نمییافت. اسلام برای اینکه پیروانش را بسوی پرستش و اکمال در بعد روحی و معنوی حرکت دهد، دستوراتی را ارائه داده است. در تفکر اسلامی، انسان در مقام جانشین خدا، خلافت اللهی بر روی زمین عهده دار امور است. برای کسب این مقام، باید از دوران خردسالی، زمینه سازی ها و اقدامات لازم صورت گیرد تا کودک آمادگی پذیرش تکالیف الهی را در زمان بلوغ پیدا کند. بنابرین از همان دوران کودکی لازم است فلسفه نیایش و پرستش را به کودک تعلیم داد و او را در مسیر دستورات اسلام تربیت نمود. از اینرو نوشتار حاضر با هدف بررسی نیایش و پرستش ، تعلیم و تربیت و «فلسفه و کودک» به روش توصیفی تحلیلی به بررسی موضوع میپردازد و مباحثی چون: حقیقت پرستش و تاثیر آن بر انسان، آثار نیایش و پرستش در زندگی، انگیزه پرستش، ریشه های پرستش و فواید آن، محتوای پرستش، اهمیت تربیت و تفکر فلسفی برای کودکان و نقش تعلیم و تربیت فلسفی کودکان در توجه به نیایش و پرستش را بررسی مینماید. نتیجه تحقیق نشان میدهد کودکان همانند هر انسانی، صاحب تفکر و اندیشه اند و علاوه بر این فطرتا کنجکاو هستند. با جهت دادن به حس کنجکاوی کودکان میتوان آنان را اندیشمندانی خلاق بار آورد. این خلاقیت سبب رشد عقلانی کودک می شود و با این روش است که کودک، متفکر و منتقد بار می آید و سپس می آموزد با انتقاد از اندیشه یی، ذهن خود را بسمت اندیشه یی برتر که از خلاقیت کودک سرچشمه میگیرد ، سوق دهد. اما عدم پرورش تفکر خلاقانه، تقلیدی بودن رفتار فرد را به همراه دارد که در اینصورت قدرت تفکر و انتقاد را از کودک سلب میکند.