طراحی و بررسی اثربخشی برنامه آموزشی خانواده محور بر رضامندی زوجیت و سلامت روان مادران دختران تیزهوش

پژوهش حاضر با هدف طراحی و بررسی اثربخشی برنامه آموزشی خانواده محور بر رضامندی زوجیت و سلامت روان مادران دختران تیزهوش انجام شد. پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را مادران دختران تیزهوش تشکیل دادند. برای انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایاستفاده شد، به طوری که در این پژوهش 30 نفر از مادران دختران تیزهوش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. به گروه آزمایش، برنامه آموزشی خانواده محور در 12 جلسه 90 دقیقه ای آموزش داده شد، ولی به گروه کنترل این نوع آموزش ارائه نشد. ابزار های پژوهش مقیاس رضامندی زوجیت افروز (1389) و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (1979) بود. داده ها با آزمون آماری تحلیل واریانس مختلط تحلیل شد. نتایج نشان داد که در پس آزمون، میانگین نمرات سلامت روان و خرده مقیاس های آن (علائم جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، کارکرد اجتماعی، علائم افسردگی) در گروه آزمایش به طور معناداری کم تر از گروه کنترل و میانگین نمرات رضامندی زوجیت گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0001/0P<). همچنین تمامی نمرات در مرحله پس آزمون نسبت به پیگیری تفاوت معناداری نداشتند (05/0P>). برنامه آموزشی خانواده محور باعث بهبود رضامندی زوجیت و سلامت روان مادران دختران تیزهوش شد. بنابراین، توجه به متغیرهایی از جمله رضامندی زوجیت و سلامت روان ضروری است و برنامه ریزی برای ارائه برنامه آموزشی خانواده محور به این گروه از افراد اهمیت ویژه ای دارد.