تاثیر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی در سطوح آشکار و پنهان بر یادگیری شکل اجرا و دقت پرتاب از بالای شانه در کودکان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر انواع خودگفتاری آموزشی و انگیزشی در سطوح آشکار و پنهان بر یادگیری شکل اجرا و دقت پرتاب از بالای شانه در کودکان بود. روش شناسی: شرکت کنندگان این پژوهش، 50 دانش آموز دختر پایه های اول و دوم ابتدایی بودند که در پنج گروه آزمایشی (خودگفتاری آموزشی آشکار، آموزشی پنهان، انگیزشی آشکار، انگیزشی پنهان و کنترل) به طور تصادفی تقسیم شدند و طی 6 جلسه اکتساب، تکلیف دقت پرتاب یکدستی کیسه لوبیا با دست راست به سمت هدف روی دیوار را انجام دادند. در مراحل پیش آزمون و آزمون یادداری دقت پرتاب یر اساس تکلیف لوسیانا و همکاران (2012) و شکل پرتاب آزمودنی ها براساس چک لیست پرتاب از بالای شانه اندرسون (1999) ارزیابی شد. آزمودنی ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، در آزمون یادداری یک بلوک 10 کوششی از فاصله 3 متری مشابه با شرایط پیش آزمون پرتاب کردند. در مراحل پیش آزمون و یادداری از زاویه 45 درجه با دوربین فیلمبرداری از عملکرد هر یک از آزمودنی ها فیلم گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری نشان داد بین میانگین دقت پرتاب در گروه های کنترل، خودگفتاری انگیزشی آشکار با گروه خودگفتاری انگیزشی پنهان و خودگفتاری آموزشی پنهان تفاوت از نظرآماری معنادار است. گروه خودگفتاری آموزشی آشکار دارای میانگین دقت بالاتری نسبت به گروه های خودگفتاری انگیزشی پنهان و خودگفتاری آموزشی پنهان بود. در مرحله یادداری برای شکل اجرا یافته ها نشان داد گروه های خودگفتاری آموزشی آشکار و پنهان به طور معنادار دارای میانگین شکل اجرای بالاتری نسبت به گروه های خودگفتاری انگیزشی آشکار، پنهان و کنترل بودند. با توجه به یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می شود مربیان در آموزش مهارت های بنیادی مانند الگوی پرتاب، از خودگفتاری آموزشی آشکار استفاده نمایند.