عوامل مساعد کننده ی افت اشباع اکسیژن شریانی حین و پس از عمل جراحی در واحد مراقبت های بعد از بیهوشی

هدف از انجام این مطالعه، بررسی عواملی بود که حین و پس از عمل جراحی در واحد مراقبت بعد از بیهوشی باعث افت اشباع اکسیژن در بیمار می شد. در مطالعه ی مشاهده ای حاضر، عواملی نظیر دمای بدن، فشار خون سیستول، دیاستول و متوسط شریانی، تعداد تنفس، تعداد نبض، اشباع اکسیژن حین و پس از عمل جراحی، عوامل نیاز به استفاده از Nitrous oxide (N2O) و نیاز به فشار مثبت انتهای بازدمی (Positive end-expiratory pressure یا PEEP) ، حجم مایع مورد نیاز برای هر بیمار، میانگین خون از دست رفته ی بیمار، فراورده ی خونی مورد استفاده، نوع داروهای بیهوشی، مدت زمان جراحی و محل عمل جراحی بر روی بدن در طی جراحی، خروپف (Snoring) ، وجود درد و شدت آن پس از جراحی، جمع آوری و ثبت گردید. بیماران بر اساس ابتلا یا عدم ابتلا به افت اشباع اکسیژن خون در ریکاوری، به دو گروه دچار افت اشباع اکسیژن خون و بدون افت اشباع اکسیژن خون تقسیم شدند. سپس، متغیرهای یاد شده بین دو گروه مقایسه گردید. در این مطالعه، 500 بیمار شرکت داده شدند. 50 نفر از آن ها (10 درصد) در اتاق بهبودی افت اشباع اکسیژن را تجربه کردند و 445 نفر (89 درصد) دچار افت اشباع اکسیژن نشدند. در ارتباط با 5 بیمار (1 درصد) وضعیت افت درصد اشباع اکسیژن مشخص نشد. عواملی که به صورت معنی داری در گروه دچار افت اشباع اکسیژن بالاتر بودند، شامل تعداد نبض حین جراحی (009/0 = P) ، میانگین حجم مایع مصرفی حین عمل جراحی (029/0 = P) ، وجود درد (001/0 = P) و شدت آن (001/0 = P) و خروپف (020/0 = P) بودند. ارتباط معنی داری بین افت اشباع اکسیژن و جراحی روی ناحیه ی قفسه ی سینه (60 درصد) ، قسمت فوقانی شکم (40 درصد) و جراحی ستون مهره ها (39 درصد) وجود داشت (001/0 = P). متغیرهای تعداد نبض طی عمل جراحی، حجم مایع مصرفی طی جراحی، استفاده از N2O، عدم استفاده از PEEP، درد و شدت آن و خرخر در واحد مراقبت بعد از بیهوشی و محل عمل جراحی با افت اشباع اکسیژن همراهی دارند.