ارتباط توانایی چشیدن فنیل تیو کاربامید با جنسیت و استعمال دخانیات

توانایی چشیدن مزه تلخ فنیل تیو کاربامید (PTC) از نظر ژنتیکی، اپیدمیولوژی، و تکاملی از دیرباز مورد توجه بوده است. گوناگونی در تشخیص طعم تلخ این ماده می تواند منعکس کننده تفاوت ها در ارجحیت غذایی جمعیت های مختلف باشد. به علاوه، این مساله می تواند با استعداد ابتلا به بیماری های مربوط به رژیم غذایی در ارتباط باشد. فراوانی افراد چشا و ناچشا در بسیاری از جمعیت ها بررسی شده است. هدف این تحقیق، مطالعه فراوانی افراد چشا و ناچشا در یک جمعیت ایرانی و ارتباط آن با جنسیت و استعمال دخانیات می باشد. این پژوهش از نوع مقطعی تصادفی می باشد. یک جمعیت 175 نفری از دانشجویان و اساتید دانشگاه شیراز از نظر توانایی چشیدن طعم تلخ PTC پس از پرکردن پرسش نامه شفاهی و چشیدن PTC مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل آماری به وسیله نرم افزار SPSS ورژن 21 و با استفاده از روش های کای اسکوئر، رگرسیون لجستیک، فاصله اطمینان و نسبت شانس انجام شد. فراوانی آلل T برابر با 58/0 و آلل t برابر42/0 به دست آمد. از این جمعیت 29/82 % چشا و 71/17% ناچشا بودند. زنان چشاتر از مردان بودند (044/4OR= و 007/0p=). افرادی که دخانیات استعمال می کردند ناچشاتر بودند (278/0OR= و 002/0p=). در این تحقیق، برای اولین بار در ایران، نشان دادیم که فراوانی افراد چشا، همانند سایر جمعیت ها، در جمعیت مورد مطالعه بیشتر از افراد ناچشا می باشد. به علاوه، دراین مطالعه، فراوانی افراد چشا در زنان بیشتر از مردان و در افراد غیر سیگاری بیشتر از افراد سیگاری بود. تشخیص چشایی افراد ممکن است در تعیین ریسک پذیری آن ها برای استعمال سیگار موثر باشد. البته، افزایش سایز جمعیت و انجام آزمایشات ژنتیکی برای گرفتن یک نتیجه قاطع و جامع امری ضروری می باشد.