کاربرد مدل توام طولی و بقا در بررسی همبستگی کراتینین و عوامل دیگر با بقا پیوند کلیه

پیوند کلیه کاراترین درمان بیماری مرحله نهایی کلیه و بقای پیوند یکی از چالش های مهم آن است. سطح نشانگرزیستی کراتینین می تواند پیش بینی کننده زمان رد پیوند باشد. هدف این مطالعه تعیین همبستگی کراتینین و عوامل دیگر با بقا پیوند کلیه از طریق مدل توام طولی و بقا می باشد.

مطالعه به صورت توصیفی-همبستگی و بررسی 165 گیرنده پیوند کلیه بالای 18 سال طی سال های 1385 الی 1395 انجام شده است. اطلاعات از پرونده بیمار در بیمارستان و نزد متخصص کلیه و مجاری ادرار جمع آوری گردید. کراتینین در مدت درمان بعد از عمل و فاصله زمانی بین جراحی تا رد پیوند به ترتیب به عنوان پاسخ های طولی و بقا در مدل وارد شدند. مدل در نرم افزار آماری R برازش شد.

همبستگی مثبت و معنی داری بین سطح کراتینین و خطر رد پیوند حاصل شد (05/0 > P،7/0 = α). به ازای یک واحد افزایش در کراتینین، خطر رد پیوند حدود دو برابر می شود. عوامل مرتبط با افزایش کراتینین عبارتند از دریافت عضو از اهدا کننده مرگ مغزی، داشتن هر یک از سوابق تزریق خون، پیوند کلیه و دیالیز قبل از پیوند (05/0 > P) می باشد. همچنین خطر رد پیوند برای گیرندگان کلیه پیوندی از اهدا کنندگان مرگ مغزی حدود 7/2 برابر اهدا کنندگان زنده می باشد (05/0 > P).

کاهش سطح کراتینین و انجام پیوند از اهدا کنندگان زنده، خطر رد پیوند را کاهش می دهد. پیشنهاد می شود سطح کراتینین بیمارانی که شرایطی مثل تزریق خون یا پیوند کلیه و دیالیز قبل از پیوند دارند، مورد توجه بیشتر قرار گرفته و چکاپ ان ها در زمان کوتاه تری انجام شود و از داروهایی برای کاهش کراتینین استفاده شود.