نقش واسطه ای راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین آسیب کودکی و نشانه های شخصیت مرزی

قرار گرفتن در معرض آسیب، قبل و در دوران بلوغ دارای پیامدهای خاصی برای رشد شخصیت و افزایش خطر ابتلا به اختلال شخصیت مرزی است. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای راهبردهای مثبت و منفی تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین آسیب کودکی و نشانه های شخصیت مرزی بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش تمام ساکنان منطقه هفت شهر کرج در تابستان سال 1396 بود که از میان آن ها 300 نفر با گزینش تصادفی به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه آسیب کودکی؛ پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان و سیاهه نشانه های مرزی بود. داده های پژوهش با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد ضریب مسیر کل یعنی مجموع رابطه مستقیم بین آسیب کودکی و شخصیت مرزی و رابطه غیرمستقیم این دو با نقش واسطه ای راهبردهای تنظیم شناختی هیجان (0/01=β=0/654 ،P) ؛ ضریب مسیر مستقیم رابطه بین راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجانی و شخصیت مرزی (0/01=β=0/513 ،P) و ضریب مسیر غیرمستقیم بین آسیب کودکی و شخصیت مرزی یعنی رابطه غیرمستقیم با نقش واسطه ای راهبردهای منفی تنظیم شناختی هیجان (0/01=β=0/550 ،P) مثبت و در سطح 0/01 معنادار است؛ به عبارت دیگر به احتمال زیاد دارای علتی غیر از شانس بوده است. به نظر می رسد آسیب های دوران کودکی مانع از گسترش توانایی های تنظیم شناختی هیجانی به شیوه ای سالم می شود. عاطفه منفی در افراد دچار اختلال شخصیت مرزی، آغاز گر چرخه راهبردهای منفی تنظیم هیجان از جمله نشخوار فکری است و منجر به عمیق تر شدن تفکر خودسرزنش گرانه و دگرسرزنش گرانه می شود که در نهایت نشانه های اختلال شخصیت مرزی را منجر می شوند.