دوگانه های ناسازگار میل: سنجش «سازگاری» «فایده گرایی» و «لیبرالیزم» جی . اس . میل

این مقاله «ناسازگاری» «فایده گرایی» میل در «فلسفه اخلاق» با «لیبرالیزم» او در «فلسفه سیاست» ، تلاش های تن و دئورکین برای «سازگاری» آن ها و «تمایز» لئوب و درایور برای حل «ناسازگاری» آن دو را واکاوی می کند. این «تمایز» ، میان «راه کار اجرایی» و «ملاک» «ارزیابی» ، یا «متافیزیک» و «معرفت شناسی» عمل «درست» ، است. مقاله ، در گام پسین ، «ناسازگاری» جدیدی را میان «فلسفه اخلاق» و «فلسفه سیاست» میل نشان می دهد. میل ، از آنجا که خود در «فلسفه اخلاق» «پیامدگرا» است ، ظاهرا نمی تواند تمایز «ناپیامدگرایانه» «انجام/اجازه آزار» را بپذیرد. همین عدم پذیرش با «اصل آزار» او و تمایز اصلی اش در «فلسفه سیاست» «ناسازگار» است: تمایز میان کارهای «مربوط به خود» و «مربوط به دیگران». این نقدها نشان می دهند سازگار کردن «فایده گرایی» میل با «لیبرالیزم» و «فلسفه اخلاق» او با «فلسفه سیاست» اش ، در چارچوب «سه گانه کلاسیک» (اخلاق فضیلت گرا، وظیفه گرا و فایده گرا) در «اخلاق هنجاری» ، دشوار است. از این رو ، من برای حل این مسئله ، آن سه گانه را با «سه گانه مدرن» (اخلاق حداقل گرا ، اعتدال گرا و حداکثرگرا) در «اخلاق هنجاری» ترکیب کردم. بدین ترتیب ، می توان میل را «فایده گرایی منسجم» دانست که «آزادی» را «شرط ضروری» «شکوفایی فرد» و «بیشینه سازی خیر» می داند و می کوشد ، با کاهش «شمول» «فایده گرایی» ، گونه ای «چندلایه» و «اعتدال گرایانه» از آن ارائه کند. تازه های تحقیق
نتیجه گیری دو ستون اصلی «فلسفه اخلاق» میل عبارت اند از (1) «فایده گرایی» و (2) رد دوگانه «انجام/اجازه» آزار و دو ستون اصلی او در «فلسفه سیاست» عبارت اند از (1) «اصل آزار» و (2) «دوگانه زرین». 1
فلسفه اخلاق
فایده گرایی
رد دوگانه «انجام/اجازه» آزار
2
فلسفه سیاست
اصل آزار
دوگانه زرین میل، با آگاهی از اینکه ستون های «فلسفه اخلاق» او با ستون های «فلسفه سیاست» اش «ناسازگار» ند، می کوشد آنها را دست کاری کند تا با ستون های «فلسفه سیاست» اش «سازگار» شوند. او از «شمول» «بیشینه سازی فایده» می کاهد و به ناچار تا اندازه ای دوگانه «انجام/اجازه» را می پذیرد و فقط در مواردی فرد را ملزم به کمک به دیگران می داند که بیشتر «لیبرال» ها، به جز لیبرترین ها، نیز در آن موارد چنان می اندیشند. در نتیجه، میل در جدال میان ستون های «فلسفه اخلاق» با ستون های «فلسفه سیاست» اش، از یک سو «اصل آزار» و «دوگانه زرین» را اصل قرار می دهد و سفت وسخت از آنها دفاع می کند و از سوی دیگر اصل «بیشینه سازی فایده» را تعدیل می کند و از «شمول» آن می کاهد تا کمترین زاویه را با «لیبرالیزم» او داشته باشند. از این رو، مفسران جدید میل، مانند تن و دئورکین، «فایده گرایی» او را «فایده گرایی چندلایه» و تنها گونه «منسجم» و «قابل دفاع» از «فایده گرایی» می دانند. باوجوداین، از این نکته نیز نباید غافل بود که «فایده گرایی» نظریه ای برخاسته از شاخه «دیگری گرا» ی «اخلاق انگلوساکسن» است و سرشتش با «خودگرایی» و «فردگرایی» «لیبرال» چندان «سازگار» نیست. از این رو، نظریه پردازی که بیشتر دل در گروی «لیبرالیزم» دارد ناچار است مدام «فایده گرایی» را بتراشد تا از دام نقدهای بنیادین و همیشگی، که برخاسته از سرشت «دیگری گرایانه» «فایده گرایی» اند، برهد. به همین دلیل، بیشتر فیلسوفان «لیبرال» ترجیح می دهند سقف «لیبرالیزم» را، به جای «فایده گرایی» ، بر ستون «قراردادگرایی» بنا کنند تا از دام چالش های بنیادین «ناسازگاری» «لیبرالیزم» با «فایده گرایی» برهند و مدام مجبور نباشند نظریه ای را در «اخلاق هنجاری» بتراشند که سرشتش با سرشت «لیبرالیزم» «ناسازگار» است.