اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر کاهش رفتارهای سهل انگارانه و افزایش مسئولیت پذیری دانشجویان

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش سهل انگاری و افزایش مسئولیت پذیری در دانشجویان دختر اجرا شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان کارشناسی دانشگاه علامه طباطبایی بودند که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایدانشکده های حقوق و علوم اجتماعی انتخاب و سپس از بین دانشجویان مقطع کارشناسی این دو دانشکده 100 نفر که در فاصله سنی 19 تا 24 سال بودند انتخاب شدند. پرسشنامه های سهل انگاری و مسئولیت پذیری در مورد این 100 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی اجرا و در نهایت تعداد 24 نفر از دانشجویانی که بالاترین نمره را از پرسشنامه سهل انگاری و پائین ترین نمره را از پرسشنامه مسئولیت پذیری کسب کرده بودند به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل که تعداد هر گروه 12 نفر بود جایگزین شدند. برای اندازه گیری مسئولیت پذیری و سهل انگاری اعضای نمونه از پرسشنامه های سهل انگاری تاکمن (1995) و مسئولیت پذیری کردلو (1389) استفاده شد. پس از اجرای پرسشنامه ها روی هر دو گروه کنترل و آزمایش، اعضای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در جلسات واقعیت درمانی شرکت کردند، هیچ یک از اعضای گروه کنترل در جلسات واقعیت درمانی شرکت نداشتند. پس از اتمام دوره واقعیت درمانی، پرسشنامه ها مجددا در مورد هر دو گروه اجرا شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار Spss-23 تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش واقعیت درمانی، سهل انگاری را در دانشجویان کاهش و مسئولیت پذیری را در آنان افزایش می دهد.