اثر نانوکورکومین بر شاخص های استرس اکسیداتیو و تغییرات بافتی مخاط روده باریک در اختلالات گوارشی ناشی از دیابت

دیابت یکی از شایع ترین بیماری های متابولیکی است و از عوارض مهم آن اختلالات لوله گوارش است. طیف گسترده ای از مطالعات روی ویژگی های فیزیکی شیمیایی و اثرات فارماکولوژیکی کورکومین روی بیماری های مختلف نظیر دیابت و سرطان انجام شده است. با وجود این، دسترسی زیستی ضعیف و بی ثباتی کورکومین، کاربردهای بیشتر آن را شدیدا محدود کرده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات نانوکورکومین بر استرس اکسیداتیو و تغییرات بافت روده ی باریک در موش های دیابتی می باشد. در این مطالعه ی تجربی، حیوانات به پنج گروه: کنترل، شم، دیابتی (استرپتوزوتوسین با دوز120 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، به روش درون صفاقی) و گروه های دیابتی تیمارشده با نانو کورکومین (دوز 5/7 و 15 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن برای 21 روز) تقسیم شدند. در پایان آزمایش فعالیت آنزیم کاتالاز، سطح مالون دی آلدهید در روده ی باریک اندازه گیری شد. برای ارزیابی بافتی، طول کرک و عمق کریپت روده ی باریک مورد بررسی قرار گرفت. مصرف خوراکی نانو کورکومین منجر به افزایش معنا دار فعالیت آنزیم کاتالاز (05/0P<) روده ای و کاهش سطح مالون دی آلدهید گردید (001/0P<). همچنین طول کرک در گروه های دیابتی تیمار شده با نانوکورکومین افزایش معناداری نسبت به گروه دیابتی نشان داد (05/0P<). یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که نانوکورکومین به دلیل ویژگی های آنتی اکسیدانی، اثر حفاظتی روی اختلالات گوارشی ناشی از دیابت دارد.