اثر تمرین استقامتی بر بیان ژن VEGF و VEGFR2 در بافت قلب رت های نر ویستار دیابتی نوع دوم

دیابت نوع دو اثرات ضد آنژیوژنزی در بافت قلب اعمال می کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین استقامتی بر بیان ژن VEGF و VEGFR2 در بافت قلب رت های نر ویستار دیابتی نوع دوم بود. 36 سر رت نر نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه دیابتی با تمرین استقامتی (DET) ، گروه کنترل دیابتی (DC) و گروه کنترل سالم (HC) تقسیم شدند. القای دیابت نوع دوم از طریق تزریق درون صفاقی STZ صورت گرفت. پروتکل تمرین شامل 10 هفته تمرین استقامتی، 5 جلسه در هفته به مدت 20 تا 30 دقیقه و با سرعت 27 متر بر دقیقه و شدت 75 درصد VO2max در هفته اول بود که به تدریج به 60 دقیقه با سرعت 27 متر بر دقیقه و شدت 75 درصد VO2max در هفته دهم رسید. بیان ژن و پروتئین VEGF و VEGFR2 با روش Real-Time PCR و وسترن بلات بررسی شد. بر طبق نتایج Real-Time PCR، تمرین استقامتی باعث افزایش بیان ژن VEGF (05/0>p) و VEGFR2 (05/0>p) در مقایسه با گروه DC شد. نتایج وسترن بلات نیز نشان داد که تمرین استقامتی موجب افزایش بیان پروتئین VEGF (05/0>p) در مقایسه با گروه DC می شود و تغییری در بیان پروتئین VEGFR2 وجود ندارد (05/0<p). دیابت نوع دو فرآیند آنژیوژنز در قلب دیابتی را مختل می کند. به نظر می رسد تمرین استقامتی دارای اثر مثبت بر آنژیوژنز است و می تواند باعث بهبود قلب دیابتی شود.