مبانی روش برداشت علمی آیت الله جوادی آملی از قرآن

یکی از روش های تفسیری قرآن که در سال های اخیر با کوشش های علامه طباطبایی و پس از وی آیت الله جوادی آملی مورد توجه قرار گرفت، روش قرآن به قرآن می باشد. آیت الله جوادی آملی در مقدمه تفسیر خود، تسنیم، در ضمن بررسی مبانی علمی این روش به جامعیت قرآن کریم با توجه به آیه «تبیانا لکل شی‏ء» استناد کرده که در آن، قرآن حاوی تمام علوم و مبین همه چیز دانسته شده و لذا به طریق اولی در تبیین مرادات خود بینیاز از غیر، از جمله سنت تلقی شده است. با بررسی مراد قرآن کریم از کل شیء و تعیین حوزه تبیینی آن بر مبنای روایات و عدم وجود تبیان لازم در ظواهر قرآن کریم، روشن می گردد تحقق جامعیت قرآن در تبیین همه مسائل بدون مراجعه به مبین قرآن ممکن نیست. و لذا استناد بدان برای اثبات حجیت روش قرآن به قرآن با کاستی هایی روبهرو می باشد. این مقاله بر آن است تا با محوریت آراء آیت الله جوادی آملی ابتدا به تبیین استناد مطرح شده بپردازد و سپس کاستی های آن را مورد بررسی قرار دهد.