تحلیل داستان«اعرابی درویش و همسراو»در مثنوی معنوی مولوی بر اساس نظریه مثبت گرای مارتین سلیگمن

روان شناسی مثبت گرا، جنبش جدیدی در روان شناسی است که بر بنا نهادن و گسترش هیجان های مثبت، به منظور ایجاد سپر و مانع در برابر اختلالات روانی و افزایش شادکامی تاکید می کند. این رویکرد بر شناسایی سازه ها و پرورش توانمندی هایی تاکید دارد که ارتقاء سلامت و شادکامی انسان را فراهم می آورد. زیر بنای نظری روان شناسی مثبت گرا متعلق به مارتین است. او معتقد است که شادی شامل زندگی لذتمند،متعهدانه و معنادار است. هیجان های مثبتی که روان شناسی مثبت گرا بر آن تاکید دارد،اغلب توانایی بهتری برای سازگاری و تاب آوری در مواجهه با مشکلات زندگی ایجاد می کند. آراءجلالدین محمد بلخی ،به عنوان یکی از بزرگترین عارفان و شاعران ادب فارسی،حاوی برجسته ترین آموزه های روان شناختی است این شاعر عارف در مثنوی معنوی خویش،به طور عملیاتی، متنوع ترین روش های روان درمانی را ارائه کرده است در پژوهش پیش رو سعی برآن است تا در یکی از داستان های مندرج در این اثر شگرف با عنوان "اعرابی و همسر درویش او"،روش روان درمانی توانمند-مدار که یکی از شیوه های روان درمانی مثبت گراست تحلیل و بررسی شود تا در نهایت مشخص گردد که آراء و اندیشه های مولوی علاوه بر ظرفیت های ادبی و زیبایی شناختی حائز ظرفیت های روان شناختی بسیاری ست.