اثرات ضدتشنجی هسپرتین در مدل حیوانی تشنج القا شده با پنتیلن تترازول

هسپرتین به عنوان فلاونوئید مهم مرکبات، دارای خواص فارماکولوژیکی متعددی از جمله اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی است. در این مطالعه، اثرات هسپرتین بر رفتار تشنجی و عملکرد آن بر ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در مدل تشنج القا شده با پنتیلن تترازول بررسی شده است. در این مطالعه تجربی، تعداد 35 سر موش NMRI در پنج گروه 7تایی کنترل، سالین و دوزهای 10، 20، 50 میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین تقسیم شدند. حیوانات به مدت هفت روز و به صورت خوراکی مداخلات مورد نظر را دریافت کردند. در روز هفتم، سی دقیقه پس از گاواژ، تشنجات با تزریق داخل صفاقی تک دوز پنتیلن تترازول با دوز 60 میلی گرم/کیلوگرم القا شد. پس از ثبت علائم رفتاری تشنج شامل تاخیر آغاز انقباضات میوکلونیک، تاخیر آغاز و طول دوره زمان تشنجات عمومی تونیک کلونیک و زمان مرگ، اندازه گیری ظرفیت تام آنتی اکسیدان (FRAP) و ماده واکنش پذیر اسید تیوباربیتوریک (TBARS) بافت هیپوکامپ انجام و مورد مقایسه قرار گرفت. پیش درمان با هسپرتین به طور معنی داری سبب افزایش تاخیر زمانی آغاز انقباضات میوکلونیک (هسپرتین 50:3/53±22 ثانیه، 0/032=p) و تاخیر آغاز تشنجات عمومی تونیک کلونیک (هسپرتین 10:1/48±21 ثانیه، 0/0003p=؛ هسپرتین 20:2/6±35/83 ثانیه،0/001 p=؛ هسپرتین 50:2/3±34/5 ثانیه، 0/004 p=) گردید. اعمال هسپرتین در دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت معنی داری سبب کاهش مقادیر TBARS در مقایسه با گروه سالین (0/003p<) و دوزهای 20 و 50 میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین (0/0001p<) گشت. هیچ گونه تفاوت معنی داری در سطوح FRAP بین گروه های مختلف آزمایش مشاهده نشد. نتایج مطالعه بیانگر این است که هسپرتین ممکن است به عنوان درمان کمکی در بیماری صرع موثر باشد.