بررسی دگرگونی معنا در صنعت بدیعی ای هام از منظر زبان شناختی

نظام نشانه ای زبان، یکی از نظام های نشانه ای ارتباطی است و در هر واقعه ارتباطی، مجموعه ای از نظام های نشانه ای، از رمزگان های مختلف منطقی، اجتماعی و زیبایی شناختی، با میزان برجستگی متفاوت با هم در تعامل هستند. واحدهای زبانی نیز ممکن است یکی از عناصر نشانه ای دخیل در ارتباط باشد و بسته به رمزگان فراخوانی شده و هدف واقعه ارتباطی، در یکی از سطوح لفظی، مورد استفاده قرار گیرد. یکی از این واحدهای رمزگانی زبان در قالب صنعت بدیعی به نام ای هام ظاهر می شود. ای هام از دیرباز محل اختلاف صاحب نظران حوزه زبان شناسی و بلاغت ادبی بوده است و نظریه های گوناگونی در این باره وجود دارد؛ با وجود این، آن گونه که شایسته و بایسته است، گامی درخور جهت آشکارگری شیوه دلالت در این مقوله بدیعی و بازنمایی شیوه های به کارگیری آن براساس ناخودآگاه بشری، برداشته نشده است و بیشتر به یادکرد تعریفی یگانه و سطحی، به همراه ذکر شاهدمثال هایی، بسنده کرده اند. در این مقاله جایگاه صنعت ای هام به عنوان یکی از نظام های نشانه ای با رمزگان زیبایی شناختی بررسی می گردد و در ادامه به چیستی شیوه برقراری ارتباط و نیز چگونگی دلالت لفظ بر معنا، در حوزه علم نشانه شناسی، پرداخته می شود.