تاثیر هشت هفته تمرین هوازی، بی هوازی و مقاومتی روی برخی از عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتااندورفین و BDNF در مردان جوان

یکی از رایجترین شرایط به چالشکشیدن دستگاه فیزیولوژیک انسان ورزش است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی، بی هوازی و مقاومتی روی برخی از عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتااندورفین و BDNF در مردان جوان بود. سی و دو مرد جوان (25-19 سال) داوطلب که بطور منظم فعالیت بدنی نداشتند، به صورت تصادفی در چهار گروه هشت تایی تقسیم بندی گردیدند و به مدت هشت هفته به تمرینات ورزشی مختلف پرداختند. یک گروه برای تمرینات هوازی (تمرین دویدن با شدت 70-65 درصد حداکثر ضربان قلب 3 جلسه در هفته) ، یک گروه برای تمرینات بی هوازی (تمرین دویدن با شدت حداکثر ضربان قلب، 3 جلسه در هفته) ، گروهی برای تمرینات مقاومتی دایرهای (6-8 ایستگاه که 8-12 بار تکرار می شدند و به مدت سه بار در هفته) و در نهایت یک گروه به عنوان کنترل انتخاب شدند. برای اندازه گیری عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتا اندورفین و BDNF از روش الایزا استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری آنووا و آنکووا و تی وابسته درسطح معنی داری 0/05 تحلیل شدند. داده ها نشان دادند که هشت هفته تمرین هوازی منجر به افزایش معنی دار سروتونین (P=0/008) نسبت به گروه کنترل و تمرین مقاومتی شد (P=0/03) شد. هشت هفته تمرین هوازی (P=0/005) و بی هوازی (P=0/01) منجر به افزایش معنی دار BDNF شد. تمرینات هوازی، بی هوازی و مقاومتی اثر معنی داری روی آراشیدونیل گلیسرول (P=0/19) و بتااندورفین (P=0/45) نداشت. هشت هفته تمرین مقاومتی منجر به کاهش معنی دار آناندامید نسبت به گروه کنترل شد (P=0/05). میزان شادی در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار داشت (P=0/04). نتایج افزایش میانجی های مرتبط با شادی را نشان میدهد، در مورد تاثیر خاص ورزش طولانی مدت بر روی سیستم اندوکانابینوئید، نتیجه گیری قطعی دشوار است. به نظر میرسد ورزش هوازی نسبت به سایر تمرینات موجب شادی بیشتر در آزمودنی ها شده است.