بررسی امکان استقرار و تولید علوفه در تعدادی از گونه های مقاوم به شوری در اراضی شور و کم بازده (مطالعه موردی: گرمسار، سمنان)

استفاده از اراضی شور و کم بازده برای تولید علوفه گام مهمی در راستای بهره وری بهینه از منابع آب و خاک با کیفیت پایین، تامین علوفه دام ها و حفاظت از منابع پایه به حساب می آید. لذا به منظور بررسی توان استقرار، حجم تاج پوشش، رشد ارتفاعی، میزان تولید و در نهایت معرفی گونه های مناسب برای اصلاح اراضی شور و کم بازده منطقه مورد تحقیق، ایستگاه تحقیقات بیابان گرمسار (با شوری 30 تا 35 ds/m) و گونه های غیربومی و پرتولیدAtriplexleucoclada, Atriplexcanescens و گونه های بومی و خوشخوراک Atriplexverrocifera, Aeluropuslagopoidesو Aeluropuslittoralis انتخاب شده و هریک در سه تکرار کاشته شدند. گونه های منتخب مقاوم به شوری و خشکی هستند. در هر تکرار از گونه های مورد نظر به تعداد 15 نمونه در هر ردیف کاشته شد. نتایج نشان داد که درصد استقرار گونه های گیاهی At. ca, At. le, At. ve, Ae. laو Ae. li به ترتیب برابر با 5/95%، 5/95%، 100% ، 7/97% و 100% می باشد که نشان از قدرت استقرار مناسب همه گونه های مورد بررسی دارد. تحلیل نتایج حاصل از تجزیه واریانس تولید سالانه نشان داد که تمامی گونه های یاد شده قادر به تولید علوفه در اراضی شور با حداکثر ds/m35 هستند. در بین گونه های مورد بررسی گونه های At. ca و At. le از لحاظ میزان تاج پوشش و ارتفاع دارای بیشترین عملکرد بودند. گونه At. le با تولید بیش از 2 تن در هکتار پر تولید ترین گونه مورد بررسی شناخته شد. از بین صفت های مورد بررسی نیز صفات میزان تولید و تاج پوشش صفت های بهتری برای نشان دادن اختلافات بین گونه ها شناخته شدند.