نقدی بر کتاب «ویتگنشتاین و غایت فلسفه: نه نظریه و نه درمان»

هر علمی از طریق مبانی آن شناخته می شود. یکی از مبانی علم که در شناخت آن بسیار اثرگذار است «غایت» علم است. در فلسفه نیز فلاسفه بر اساس تعریفی که از آن دارند غایتی برای فلسفه در نظر می گیرند. در این مقاله بر نظر ویتگنشتاین در مورد غایت فلسفه تمرکز شده است. محور اصلی برای وصول به این مقصد، کتاب ویتگنشتاین و غایت فلسفه: نه نظریه و نه درمان، اثر دنیل هوتو است که وی در آن به بیان «غایت فلسفه» از نظر ویتگنشتاین می پردازد. هوتو بحث خود را از منطق آغاز می کند. سپس تفاسیر قدیمی تر در خصوص غایت فلسفه درنظر ویتگنشتاین را مطرح کرده و آنها را به چالش می کشد. وی، ابتدا، تفسیر نظریه ای و مابعدالطبیعی وسپس تفسیر درمانی را که بنابر آن بسیاری از ملاحظات رساله بی معناست، نفی می کند و در پایان، تفسیری نو از غایت فلسفه در نظر ویتگنشتاین ارائه می کند که مبتنی بر توصیف، و براساس عمل گرایی در زندگی روزمره است. البته به این تفسیر هوتو نیز انتقاداتی وارد است ولازم است تا برخی مولفه های آن مورد بازبینی قرار گیرد.