مطالعه تاثیر سلنیت سدیم بر آسیب شناسی و هیستومتری بیضه در موش های صحرایی سالم و مبتلا به واریکوسل تجربی

اثرات منفی ناشی از استرس اکسیداتیو در سرم، منی و بافت بیضه مبتلایان به واریکوسل یا در مدل های حیوانی نشان داده شده است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر سلنیت سدیم بر آسیب شناسی و هیستومتری بیضه موش های صحرایی سالم و واریکوسلی انجام گرفت. 44 سر موش صحرایی در 11 گروه شامل: گروه کنترل سالم (1 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن سرم فیزیولوژی) ، گروه کنترل جراحی (انجام عمل جراحی بدون القا واریکوسل به همراه تزریق 1 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن، سرم فیزیولوژی داخل صفاقی) ، گروه کنترل واریکوسل، گروه های سالم دریافت کننده ی داخل صفاقی سلنیت سدیم با دوز های 05/0، 1/0، 2/0 و 4/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، و گروه های واریکوسلی دریافت کننده ی داخل صفاقی سلنیت سدیم با دوز های 05/0، 1/0، 2/0 و 4/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن تقسیم شدند. بعد از ایجاد واریکوسل، 60 روز تزریق سلنیت سدیم به موش های واریکوسلی و سالم ادامه یافت. نمونه های بافت بیضه برای مطالعات آسیب شناسی شناسی جمع آوری شدند. سلنیت سدیم به صورت وابسته به دوز موجب افزایش معنی دار ضخامت بافت پوششی لوله های منی ساز در موش های صحرایی واریکوسلی در مقایسه با گروه کنترل واریکوسل شد (P<0. 01). ضرایب اسپرمیوژنز (SI) و اسپرماتوژنز (TDI) لوله های منی ساز تحت تاثیر سلنیت سدیم وابسته به دوز در مقایسه با گروه کنترل سالم افزایش نشان دادند. ضرایب SI وTDI لوله های منی ساز تحت تاثیر شرایط واریکوسل بیضه کاهش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل سالم داشتند (05/0 P<). سلول های لیدیگ به طور معنی داری تحت تاثیر سلنیت سدیم در موش های صحرایی واریکوسلی در مقایسه با گروه واریکوسل افزایش یافتند (01/0 P<). نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند درمان سلنیوم اثرات مفیدی بر بافت بیضه موش های صحرایی واریکوسلی دارد.