ارزیابی بیان پروتئین هم انتقال دهنده سدیم/ید و پندرین در بافت بیضه موش های صحرایی سالم و دیابتیک در مراحل قبل و بعد از بلوغ

هم انتقال دهنده سدیم/ید (NIS) و پندرین (PDS) از پروتئین های عرض غشایی هستند که در بسیاری از بافت ها به خصوص سلول های اپی تلیال فولیکول های تیروئید وجود دارند و وظیفه آن ها تنظیم غلظت مولکول های ید است. در مطالعه حاضر، هدف ارزیابی میزان تغییرات بیان پروتئین های NIS و PDS در بافت بیضه موش های صحرایی سالم و دیابتیک در مراحل قبل و پس از بلوغ بود. بدین منظور 40 عدد موش صحرایی نر زال نژاد ویستار (20 عدد در مرحله قبل از بلوغ و 20 عدد در مرحله بعد از بلوغ) به 4 گروه تقسیم شدند. گروه І: گروه شاهد حاوی موش های صحرایی سالم در مرحله قبل از بلوغ. گروه ІІ: موش های صحرایی دیابتیک (mg/kg 60 استرپتوزوتوسین (STZ) به صورت داخل صفاقی (ip) ) در مرحله قبل از بلوغ. گروه ІІІ: گروه شاهد حاوی موش های سالم بالغ. گروه IV: موش های دیابتیک (mg/kg ip STZ 60) بالغ. واکنشگری ایمنی به ki67 در بافت بیضه موش های صحرایی دیابتیک هم در موش های صحرایی در مرحله قبل از بلوغ و هم در موش های صحرایی بالغ کاهش یافت. شاخص آپوپتوتیک توبولی و همچنین تعداد سلول های آپوپتوتیک در گروه های دیابتیک در مقایسه با گروه های شاهد افزایش یافت. واکنشگری ایمنی به پروتئین PDS در لوله های منی بر و سلول های لیدیگ شناسایی شد. این شاخص به طور معنی داری در گروه های دیابتیک نسبت به گروه های شاهد کاهش یافته بود (P<0. 05). تعداد سلول های مثبت از نظر NIS به طور معنی داری در موش های صحرایی دیابتیک در مراحل قبل از بلوغ و بالغ نسبت به گروه های شاهد کاهش یافت. آزمون ELISA نشان داد که مقادیر NIS و PDS در موش های صحرایی دیابتیک در مراحل قبل از بلوغ و بالغ در مقایسه با گروه های شاهد به طور معنی داری کاهش یافته است. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که رابطه بالقوه ای بین میزان بیان پروتئین های NIS و PDS در بافت بیضه موش های صحرایی و بلوغ وجود دارد و علاوه بر این، دیابت اثرات کاهنده ای بر میزان بیان این دو پروتئین در بافت بیضه موش های صحرایی می گذارد.