بررسی تاثیر اسپیرنولاکتون بر کنترل پرفشاری خون ریوی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی

  مطالعه ی حاضر، با هدف تعیین تاثیر اسپیرنولاکتون در میزان کنترل پرفشاری خون ریوی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی مراجعه کننده به بیمارستان های الزهرا (س) و شهید چمران اصفهان در سال های 96-1395 به انجام رسید. طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 80 بیمار مبتلا به انسداد مزمن ریوی در دو گروه 40 نفره توزیع شدند. گروه مورد، اسپیرنولاکتون با دز 25 میلی گرم دریافت کردند و گروه شاهد، درمان معمول انجام شد و اسپیرونولاکتون تجویز نشد. تمام بیماران، در بدو شروع و شش ماه بعد از شروع درمان، تحت اکوکاردیوگرافی و اسپیرومتری قرار گرفتند و تغییرات پارامترهای اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی در دو گروه مقایسه شد. میانگین فشار خون ریوی در قبل از درمان در دو گروه شاهد و مورد به ترتیب 90/6 ± 83/38 و 00/8 ± 65/39 میلی متر جیوه بود (560/0 = P). این میانگین در 6 ماه بعد از درمان در دو گروه مورد و شاهد به ترتیب به 12/6 ± 73/21 و 42/7 ± 50/24 میلی متر جیوه رسید (080/0 = P). اختلاف میانگین فشار خون ریوی قبل و بعد از مداخله در گروه شاهد 20/5 ± 40/25 و در گروه مورد 20/5 ± 60/27 میلی متر جیوه بود و اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. همچنین، بهبودی شاخص های اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی در این دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد. بر اساس یافته های این مطالعه، مصرف اسپیرونولاکتون در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه تاثیر معنی داری در کاهش فشار خون ریوی، شاخص های اسپیرومتری و اکوکاردیوگرافی ندارد و لازم است مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.