تاثیر 4 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتئین های AKT1، mTOR، P70S6K1 و 4E-BP1 در عضله اسکلتی نعلی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 یک مطالعه تجربی

مهم ترین مکانسیم سنتز پروتئین در عضله اسکلتی، مسیر mTORC1 است که پروتئین های مهمی در آن نقش دارند. دیابت با ایجاد مقاومت به انسولین منجر به اختلال در این مسیر می شود. هنوز نقش تمرینات تناوبی با شدت بالا (High-intensity interval training; HIIT) بر سنتز پروتئین های دخیل در این مسیر در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی نشده است، لذا هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر 4 هفته تمرین HIIT بر محتوای پروتئین های AKT1، mTOR، P70S6K1 و 4E-BP1 در عضله اسکلتی نعلی موش صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. در این پژوهش تجربی، 16 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی با سن 8 هفته و میانگین وزن 20±260 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء STZ، به صورت تصادفی به دو گروه، تمرین دیابتی (8 سر) و کنترل دیابتی (8 سر) تقسیم ‏شدند. گروه تمرینی به‏ مدت 4 هفته (4 روز در هفته) در فعالیت ورزشی شرکت داده شدند و گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t زوجی و t مستقل استفاده‏ شد. افزایش معنی داری در محتوای پروتئین های mTOR (015/0=P) و 4E-BP1 (002/0=P) در گروه تمرین دیابتی نسبت به کنترل دیابتی مشاهده شد؛ اما در محتوای پروتئین های AKT1 (624/0=P) و P70S6K1 (153/0=P) تفاوت معنی داری بین این دو گروه، مشاهده نشد. mTOR و 4E-BP1 در بافت عضله اسکلتی نعلی در موش های مبتلا به دیابت نوع 2، می توان نتیجه گرفت، 4 هفتهHIIT از طریق مسیر mTOR/4E-BP1 می تواند منجر به سنتز پروتئین شود.