پهنه بندی آسیب پذیری لرزه ای مناطق شهری با در نظر داشتن تاثیر وضعیت کالبدی به کمک تئوری منطق فازی: مطالعه ی موردی منطقه ی 7 تهران

یکی از مهم ترین گام ها در طرح برنامه های بهسازی لرزه ای برای مناطق شهری در کلان شهرها، تعیین سطح خطرپذیری منطقه می باشد. شکی نیست که پیاده سازی هدفمند یک برنامه ی مدون بهسازی لرزه ای می تواند مناطق شهری را در برابر آسیب های ناشی از رخ داد زلزله ایمن کند، اما هزینه های اجرایی زیاد و زمان بر بودن این طرح ها، از جمله اساسی ترین مشکلات آن ها می باشد. بنابراین، بدیهی است یک برنامه ی منسجم بهسازی لرزه ای زمانی کارآ خواهد بود که بتواند اولویت های اجرایی را از طریق شناسایی مناطق و محله های پرخطرا، تفکیک نماید و در اولویت نخست، هدف اصلی خود را در راستای بهسازی چنین مناطقی متمرکز سازد. در این مقاله، پهنه پندی آسیب پذیری لرزه ای منطقه ی 7 شهر تهران مورد مطالعه قرار می گیرد. برای این منظور، ابتدا شاخص های اصلی موثر بر میزان آسیب پذیری این منطقه، شناسایی می گردد. سپس، با در نظر داشتن عدم قطعیت های موجود در این شاخص ها، میزان تاثیر آن ها بر روی آسیب پذیری منطقه تعیین می شود. به منظور مدل سازی تاثیر هم زمان این شاخص ها و آموزش داده ها، از نرم افزار ArcGIS استفاده می گردد. نتیجه ی این مطالعه، مبین سطح آسیب پذیری محلات مختلف منطقه ی 7 تهران است. در پایان، نتایج به دست آمده به صورت نقشه ی پهنه بندی سطح آسیب پذیری منطقه، ارائه می گردد. بر اساس این نتایج و با شناسایی محلات یا نواحی با خطر لرزه ای بالا، می توان تکنیک های بهسازی لرزه ای منطقه را به طور هدفمند پیاده سازی کرد. نتایج حاصل از این مطالعه، دیدی جامع از وضع موجود منطقه ی مورد مطالعه ارائه می نماید که با استفاده از آن می توان برنامه های بهسازی لرزه ای کارآمد و هدفمند را جهت ایمن سازی منطقه پیشنهاد کرد.