بررسی تغییرات صلاحیت های بالینی پرستاران تازه کار برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

عملکرد پرستاری به شدت به اثربخشی مدیران پرستاری وابسته است. یکی از بنیادی ترین رسالت های مهم آنها حفظ مستمر صلاحیت بالینی پرستاران در راستای نیازهای واقعی حرفه ای است. رشد و توسعه صلاحیت پرستار در طول دوره ای رخ می دهد که پرستاری تازه کار به سمت حرفه ای شدن می رود. این مطالعه با هدف تعیین تغییرات صلاحیت های بالینی پرستاران تازه کار برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها انجام شده است. پژوهش حاضر، مطالعه ای هم گروهی است که در سال های 1394-1393 در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است. در این مطالعه 37 سرپرستار و 72 پرستار تازه کار به روش سرشماری و پرستاران غیر تازه کار با حجم نمونه 283 نفر در مطالعه شرکت کردند. برای سنجش صلاحیت رهبری سرپرستار از ابزار توانمندسازی رفتار رهبری ازوکو استفاده شد. صلاحیت بالینی پرستاران تازه کار طی سه مرحله شامل شروع مطالعه، دو و چهار ماه بعد از شروع مطالعه، به صورت خودارزیابی و دگرارزیابی و با استفاده از پرسش نامه صلاحیت بالینی مرتوجا بررسی شد. تغییرات صلاحیت بالینی پرستاران تازه کار، برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها طی سه مرحله بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری کای دو، دقیق فیشر، آنالیز واریانس یک طرفه، کراسکال والیس، تحلیل واریانس داده های تکراری و پیرسون تجزیه وتحلیل و همچنین ضریب خطر محاسبه شد. میانگین نمره صلاحیت بالینی پرستاران تازه کار بر حسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران آنها در مرحله دوم و سوم تفاوت معناداری داشت (0/05>P). خطر نسبی دو ماه بعد از شروع مطالعه با 0/141=P، 1/40= RR و 2/13-0/92= CI معنی دار نبود. خطر نسبی چهار ماه بعد از شروع مطالعه با 0/001>P، 1/92= RR و 2/66-1/38= CI معنی دار بود. ارتباط مثبت معناداری بین صلاحیت رهبری سرپرستاران و صلاحیت بالینی پرستاران تازه کار برحسب سطوح صلاحیت رهبری سرپرستاران وجود داشت.