برنامه مشارکتی ملی مطابق با موافقت نامه پاریس: از نظر تا عمل

موافقت نامه پاریس به عنوان یک سند راهبردی با هدف جهت دهی به سیاست گذاری محیط زیست در دنیا در سال 2015 به تصویب رسید. این موافقت نامه با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تدوین گردیده است و برای رسیدن به این هدف با برگزیدن ساختار پایین به بالا این امکان را برای طرف ها فراهم نموده است که با توجه به ظرفیت و توان خود، حدود تعهدات شان به کاهش انتشار این گازها را تعیین نمایند. بنابر موافقت نامه، طرف ها تعهد رفتاری الزام آوری به ارائه گزارش برنامه مشارکتی تعیین شده در سطح ملی دارند. کشورها در تهیه برنامه های مشارکتی با چالش هایی مواجه هستند و بررسی و مطالعه تجربه سایر کشورها در تهیه این برنامه ها کمک شایانی به دولت جمهوری اسلامی ایران خواهد نمود. مقاله حاضر، ضمن بررسی دو اصل مهم در تعهدات دولت ها در خصوص برنامه های مشارکت ملی آنها، به سیاست گذاران کشور در شناخت نوع تعهدات ایران در برنامه های مشارکتی و نیز نحوه تنظیم این برنامه های مشارکتی کمک شایانی می نماید. پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای و با رویکرد توصیفی – تحلیلی نشان می دهد که این موافقت نامه هر چند تا کنون دستورالعملی برای تنظیم برنامه مشارکتی ارایه نکرده است، اما چارچوب جدیدی ایجاد نموده است که سبب افزایش شفافیت می گردد و پیشرفت فردی و جمعی دولت ها را در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای نشان می دهد.