تحلیل سطوح پایداری توسعه روستایی در استان کرمانشاه

در برنامه ریزی منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت سطوح مختلف جغرافیایی، قابلیت و تنگناهای آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه آگاهی از نقاط قوت و ضعف نواحی جهت ارائه طرح ها، برنامه ها و سیاست گذاری ها ضروری است. در این راستا استفاده از شاخص های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کالبدی، بهداشتی و غیره می تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه نواحی ازنظر توسعه یافتگی باشد. در این راستا پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی– تحلیلی و با بهره گیری از تکنیک های موریس و ویکور به ارزیابی و تحلیل سطوح پایداری در سکونتگاه های روستایی با تاکید بر شاخص های توسعه یافتگی در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، کالبدی- نهادی پرداخته است. منطقه موردمطالعه، نقاط روستایی شهرستان های استان کرمانشاه می باشد. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان می دهد که بر اساس شاخص های مختلف، رتبه و سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان کرمانشاه متفاوت بوده، به طوری که شهرستان اسلام آباد در رتبه نخست و سایر شهرستان ها بیشتر در وضعیت نیمه برخوردار و محروم هستند که 92. 9درصد را شامل می شود. از سوی دیگر بر اساس مدل موریس شهرستان های اسلام آباد، کرمانشاه، صحنه و کنگاور در رتبه نخست و سایر شهرستان ها در رده های بعدی واقع شده اند و به طورکلی در هر دو مدل شهرستان ها در وضعیت نامناسبی و بیشتر آن ها در وضعیت محروم به سر می برند که این مسئله بیانگر نوعی عدم تجانس و ناهماهنگی در سطح توسعه یافتگی این شهرستان ها می باشد.