در مسیر عرفان
14شهریور ماه 97 شاهد عروج رحمانی دانشمند فرزانه، مهاجر الیالله، حجتالاسلاموالمسلمین حاج شیخ حسن عرفان (رضوانالله علیه) بودیم؛ شخصیت گرانمایه، ادیب بیمثال و سخنور توانایی از میان جمع دوستان و آشنایان به دیار باقی شتافت که خداگرایی، تهجد و شبزندهداری، معرفتطلبی، عشقورزی و ابراز ارادت و مودت خالصانه به اهلالبیت ولایتمداری، کمالگرایی علمی و معنوی، دانشاندوزی، بصیرتافزایی، نکتهسنجی، ابتکار و خلاقیت در اندیشهورزی، انگیزهمندی فوقالعاده در انجام رسالت الهی، عدالتمحوری، شفقت بیحد نسبت به مردم، همنوایی با بینوایان، همدردی با دردمندان، اهتمام به رفع گرفتاری دیگران، ایثار و ازخودگذشتگی، سادهزیستی وصفناشدنی، بیتکلفی و بیتعلقی و... بخشی از خصایل و فضایل و سجایای معنوی و علمی و مردمی او به شمار میرفت. وی فرهیخته رسالتمدار و وظیفهشناسی بود که همواره آرزوی پیشرفت و تعالی نظام و کشور را در سر میپروراند و با تمام وجود شیفته تجلی مقاصد و آرمانهای انقلاب اسلامی در دو سطح داخلی و بینالملل، به ویژه تحقق عدالت اجتماعی بود. بدیهی است با چنین اوصافی کمتر کسی بتواند فقدان آن عزیز سفرکرده و آن اندیشمند مجاهد را جبران کند...