مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی- استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (SPARC) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع 2

روش های گوناگونی از فعالیت بدنی به طور گسترده برای کنترل دیابت پیشنهاد شده اند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی- استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (SPARC) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو است. در این تحقیق نیمه تجربی 42 نفر زن دیابتی دارای اضافه وزن با دامنه سنی 60-45 سال و قند خون ناشتای بیشتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر به طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند و به مدت 8 هفته تمرین کردند. گروه تناوبی شدید سه جلسه در هفته 10-4 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه ای بر روی ارگومتر با تلاش حداکثر، و گروه ترکیبی سه جلسه در هفته تمرین هوازی با 60% حداکثر ضربان قلب و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70% یک تکرار بیشینه انجام دادند. گروه کنترل هیچ فعالیت منظمی نداشتند. SPARC زنان 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اتمام دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های t وابسته و کوواریانس استفاده گردید. تغییرات میزان SPARC سرمی به دنبال هیچ یک از گروه های تناوبی شدید (54/0p=) ، ترکیبی (92/0p=) و کنترل (52/0p=) تغییر معنی داری نداشت. نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی نشان نداد (537/0p=). دو شیوه تمرینی، تاثیر یکسانی بر شاخص های مرتبط با مقاومت به انسولین داشتند. این دو روش تمرین، در بهبود SPARC نیز به یک اندازه موثر بودند. لذا استفاده از تمرینات تناوبی شدید و تمرینات ترکیبی می تواند در بهبود مقاومت به انسولین به یک اندازه موثر باشد و می توان از آن ها به جای هم برای بهبود حال افراد مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده کرد.