برآورد تبخیر از سطح آزاد آب در دشت مازندران (آب بندان دازمیرکنده) و مقایسه آن با هفت روش تجربی

تبخیر یکی از فرآیندهای مهم و تاثیرگذار در چرخه آب است که سبب از بین رفتن حجم زیادی از آب آب‏ بندان‏ ها و دریاچه‏ ها می‏ گردد که اندازه‏ گیری آن اهمیت زیادی در برنامه ‏ریزی منابع آب دارد. در این پژوهش به وسیله تشت شناور مقدار تبخیر از سطح آب‏ بندان دازمیرکنده در استان مازندران به مدت 6 ماه (فروردین-شهریور سال 1395) به صورت روزانه اندازه‏ گیری شد و مقدار تبخیر محاسبه شده از طریق فرمول‏ های مایر، USBR، شاهتین، هفنر، پنمن، مارسیانو و ایوانف ایستگاه دشت ناز ساری مقایسه شد و با استفاده از معیار‏های آماری مشخص شد روش ایوانف، USBR و شاهتین به ترتیب دارای دقت زیادی برای تعیین تبخیر از سطح آزاد در این منطقه می ‏باشد. مقادیر جذر میانگین مربع خطا، انحراف نتایج و آزمون t در بهترین مدل به ترتیب 36/1، 18/0 و 95/0 می‏ باشد. برای تعیین بهترین ضریب تشت با توجه به ‏دقت فرمول ایوانف برای منطقه، از مقادیر روزانه تبخیر با ضرایب 6/0، 7/0، 75/0، 8/0، 85/0 و 9/0 استفاده شد. با توجه به نتایج آماری ضریب 75/0 با حداقل مقدار MBE, RMSE و t به عنوان بهترین ضریب برای تشت شناور انتخاب شد. نتایج حاصل نشان دهنده‏‏‏ ی 18 درصد تلفات تبخیر طی دوره پژوهش از حجم کل آب‏بندان می‏ باشد که می ‏توان با استفاده از بادشکن، اجسام شناور و برنامه ریزی صحیح منابع آب این مقدار را به حداقل رساند.