فهم منطق متاخر سیاستگذاری سلامت: گذار به حکمرانی برای سلامت

با توجه به تکامل مفهومی سلامت و روندها در حکمرانی و چگونگی کاربرد آن در سلامت توسط حکومت هایی که به دنبال بهبود نتایج سلامت بوده اند، ظهور اجماعی در این خصوص را نشان می دهد؛ که سلامت مردم بیشتر از این نمی تواند در حصار تنگ دیدگاه زیست-پزشکی مانده و هدفی صرفا بخشی و برونداد عملکرد یک وزارتخانه تلقی گردد مواد و روش کار: این مقاله کیفی، به روش تحقیق اسنادی، روایتی معرفت شناسانه از منطق متاخر سیاستگذاری سلامت ارائه می دارد. سیاست گذاری برای سلامت باید مبتنی بر فهمی از آنچه که تاثیرات عمده ای بر روی سلامت مردم دارند، باشد؛ آنچه که به عنوان عوامل «تهدیدکننده سلامت» ، «محافظت کننده سلامت» و «ارتقاء دهنده سلامت» توصیف می شوند. چنین فهمی به ظهور پارادایم جدیدی با عنوان «حکمرانی برای سلامت» منجر گردیده است. حکمرانی برای سلامت، نه لزوما مداخله ای، بلکه، «نظامی ارزشی» و نوعی «نگریستن و باور فرهنگی-اجتماعی» به «توسعه پایدار» است که می تواند منجر به فرصت هایی برابر برای سلامت بهتر و کاهش بی عدالتی گردد. بعلاوه اینکه، تمرکز مشارکت جویانه بر همکاری بین بخشی و هماهنگی فرابخشی سلامت، ویژگی های سیستمی سیاستگذاری های عمومی را تقویت کرده و منجر به برنامه های اثربخش تر در همه حوزه های سیاستی می شود. تحقق چنین آرمانی از حکمرانی یکپارچه برای سلامت، نیازمند «اراده سیاسی» لازم است.