اثر تحریک الکتریکی با فرکانس پائین در طی صرع زایی هیپوکمپ پشتی بر تعادل و فعالیت حرکتی در موش صحرایی نر بالغ

بیماری صرع سومین اختلال نورولوژیک در جهان است. کانون صرع با ارسال پایانه های عصبی به نواحی مختلف مغز از جمله مناطق مرتبط با کنترل حرکت، باعث اختلالات حرکتی می شود. با توجه به اثر مهاری تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) در انتقال امواج تشنجی، در این کار تحقیقاتی اثر LFS در طی صرع زائی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ بر تعادل و فعالیت حرکتی در موش صحرایی نر بالغ مطالعه شده است. تعداد 50 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به 5 گروه زیر تقسیم شدند: کنترل، شاهد، کیندل، LFS و KLFS. موش های گروه کیندل، تحریکات روزانه کیندلینگ را به روش سریع با مدت پالس 1 میلی ثانیه و فرکانس 50 هرتز به مدت 3 ثانیه در ناحیه هیپوکامپ پشتی دریافت می کردند، اما حیوانات گروه کنترل و شاهد هیچ گونه تحریکی دریافت نمی کردند. در گروه LFS، هر روز 4 بسته تحریک الکتریکی با فرکانس 1 هرتز بلافاصله بعد از تحریکات کیندلینگ اعمال می شد. بعد از اتمام تحریکات، فعالیت حرکتی و تعادل به وسیله آزمون های جعبه باز و روتارود ارزیابی شدند. فرکانس ایستادن روی دو پا و خودتیماری در گروه کیندل نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری یافت (0/05< P). تعادل در گروه کیندل کاهش معنی داری یافت (0/05< P) و اعمال LFS در طی کیندلینگ هیپوکامپ، در هیچ یک از پارامترهای ذکر شده تفاوت معنی داری را با گروه کنترل نشان نداد. در مجموع اعمال LFS در طی کیندلینگ هیپوکامپ میزان فعالیت حرکتی را کاهش داده و تعادل را بهبود می بخشد.