دیپلماسی هسته ای ایران و اروپا و تاثیر آن بر امنیت بین الملل، با تاکید بر خروج آمریکا از برجام

سیاست های امریکا و اروپا تا زمان دستیابی کشورهای گروه 1 + 5 به توافق ژنو، لوزان و وین مبتنی بر چالش های امنیتی بوده است. علت اصلی چنین چالش هایی را باید تغییرات ایجاد شده در موازنه قدرت منطقه ای و مخالفت بازیگران موثر سیاست جهانی با الگوهای رفتاری ایران ارزیابی نمود. الگوی کنش راهبردی امریکا در فرآیند برنامه جامع اقدام مشترک مبتنی بر نشانه هایی از دیپلماسی اجبار برای محدودسازی قدرت راهبردی ایران بوده است. روندهای مدیریت بحران در روابط ایران با کشورهای 1 + 5 بر اساس نشانه هایی از دیپلماسی هسته ای شکل گرفته است. چنین فرآیندی نتوانست اهداف راهبردی امریکا را تامین نماید. خروج دونالد ترامپ از برجام، نشانه چنین وضعیتی می باشد. در چنین شرایطی و بر اساس نگرانی های امنیتی ژئوپلتیکی ناشی از توان موشکی ج. ا. ا، مجاورت جغرافیایی کشورهای اروپایی با ایران را از مهمترین دلایل استمرار حضور اروپا در برجام می توان قلمداد نمود. در این مقاله رابطه بین دیپلماسی هسته ای ایران با اروپا و بررسی دلایل و نتایج استمرار حضور اروپا در برجام پس از خروج امریکا بررسی می شود. پرسش مقاله به این موضوع اشاره دارد که »دیپلماسی هسته ای و اروپا چه تاثیری در سیاست و امنیت بین الملل به جا گذاشت؟ «فرضیه مقاله آن است که: «دیپلماسی هسته ای منجر به افزایش تضادهای ایران و امریکا در فضای سیاست بین الملل گردیده است». در تنظیم مقاله از رهیافت «نئورئالیسم تهاجمی» استفاده میشود. رهیافتی که دیپلماسی و مذاکره را محور اصلی صلح جهانی میداند. انجام پژوهش براساس روش کیفی انجام گرفته است.