بررسی خصوصیات سیال مغناطیسی در داخل میراگر هیدرولیکی مغناطیسی به روش دینامیک ذره استهلاکی

میراگرهای هیدرولیکی مغناطیسی یکی از پرکاربردترین تجهیزات مکانیکی هستند که با استفاده از سیال مغناطیسی و سیم پیچ های الکتریکی در داخل خود به عنوان جذب کننده شوک های فیزیکی به کار می روند. در این مقاله برای اولین بار با استفاده از روش دینامیک ذره استهلاکی به عنوان یک روش مدل سازی در مقیاس مزو به مدل سازی میراگر هیدرولیکی مغناطیسی و سیال مغناطیسی داخل آن پرداخته شده است. اطلاعات از سه دسته از سیالات مغناطیسی با نام های تجاری 122-ای جی، 132-دی جی و 140-سی جی مورد استفاده قرار گرفته اند و تاثیر خصوصیات فیزیکی آنها بر توان میراگری بررسی و مقایسه شده است. نتایج حاصل از مدل سازی نشان می دهد با افزایش نرخ برش سیال، تنش برشی ابتدا افزایش یافته سپس به مقدار ثابت میل می کند که با اعمال میدان مغناطیسی قوی تر تنش برشی بیشتری ایجاد می شود. همچنین مشاهده می شود با افزایش حداکثر سرعت پیستون و افزایش قدرت میدان مغناطیسی، حداکثر توان میراگری افزایش یافته که این افزایش در سیال 140-سی جی نسبت به بقیه سیال ها بیشتر است. نتایج حاصل از تحلیل حساسیت نشان می دهد که وزن ذرات مغناطیسی و قدرت نیروی استهلاکی ذرات سیال بیشترین تاثیر را روی توان میراگری می گذارند، به صورتی که با افزایش وزن ذرات مغناطیسی و کاهش ضریب قدرت استهلاکی ذرات، تجمع ذرات مغناطیسی کاهش یافته و کیفیت میراگری افزایش پیدا می کند. همچنین مشخص شد سیال 122-ای جی نسبت به دیگر انواع سیال مغناطیسی در تشکیل زنجیره های استاندارد ذرات مغناطیسی مناسب تر بوده و توزیع گرانروی مطلوب تری را برای میراگری ایجاد می کند.