مقایسه تطبیقی نوستالژی در اشعار پرتو کرمانشاهی و علی الفتی

«غمیاد» یا «نوستالژی» حسرت و دلتنگی انسان هاست به گذشته ای که از سرگذرانده اند؛ در واقع نوستالژی حالتی است روانی که به گونه ای ناخودآگاه در فرد ظاهر می شود. در حوزه ادبیات این حالت پیوسته بر درون مایه و شیوه بیان سرایندگانی که از حسی قوی تر برخوردارند، تاثیر فراوانی داشته است. دو شاعر همشهری، پرتو کرمانشاهی (سراینده فارسی گوی) و علی الفتی (شاعر کردی گوی) از گونه های مختلف نوستالژی در سروده های خود بهره برده اند. نگارندگان در این مقاله می کوشند با روش تحلیلی- توصیفی، درون مایه های مشترک نوستالژیک اعم از نوستالژی دوران کودکی، دوری از معشوق، مرگ اندیشی و گذر زمان، از دست رفتن ارزش ها و...- در اشعار این دو شاعر کرمانشاهی را بررسی کنند.